همکاری
آیا همکاری با دیگران یک ضرورت در زندگی است؟ اگر چنین باشد برای بهتر همکاری کردن با دیگران نیاز داریم چه خصوصیاتی را در خود پرورش دهیم؟ کودکان‌مان از کودکی چه بینش‌ها و مهارت‌هایی می‌توانند کسب کنند که به آنان کمک کند در آینده هم‌کاری‌های لذت‌بخشی را تجربه کنند؟
***
سلام من درنا پارسا هستم. به پادکست مداد نارنجی فرزندم خوش اومدین.
یکی از فضایل انسانی که باعث می‌شود پویایی در خانواده و جامعه حفظ شود همکاری است. همکاری واژه‌ای است که برای خیلی‌ها آشناست و در زندگی روزمره به صورت ناخودآگاه و آگاهانه آن را انجام می‌دهیم. مثلا اگر شما شاغل باشید در محیط کار با همکاران خود همکاری می‌کنید تا کار انجام شود یا در خانه اعضای خانواده با همدیگه همکاری می‌کنند تا امورات خانه انجام شود. اما چرا اهمیت دارد تا کمی بیشتر به همکاری توجه کنیم؟ کودکان و نوجوانان، آینده جامعه را می‌سازند. این افراد باید خصوصیاتی داشته باشند که حضورشان در جامعه باعث رشد و بهبود شرایط آن جامعه گردد. همکاری فضیلتی است که روابط را بهبود می‌بخشد و چالش‌های زندگی را راحت‌تر حل می‌کند. شاید بتوان گفت فضیلت جدایی‌ناپذیر از زندگی انسان‌هاست، چرا که انسان موجودی اجتماعی است و نیاز به ارتباط با اطرافیان و محیط خود دارد. شاید انسان ناچار به همکاری است. اگر همکاری یک ضرورت در زندگی باشد، نیازمند داشتن صفاتی است مانند مسئولیت‌پذیری، انعطاف، روحیه خدمت، روحیه یادگیری، محبت خالصانه، و… می‌توان گفت در موقعیت‌های مختلف همکاری نیازمند ظاهر کردن چند صفت است. مثلا اگر قرار است با چند خانواده به یک پیک نیک بروید برای ایجاد یک فضای مفرح و صمیمی باید جوانب زیادی را بررسی کنید، علایق و سلیقه‌های افراد را در نظر بگیرید، اصول مشورت را اجرا کنید، و در نهایت با همکاری و همراهی اعضا در یک فضای امن و صمیمی قرار بگیرید. شاید بتوان گفت در همکاری نوعی همراهی نهفته است. زمانی که یکی از افراد خانواده بیمار می‌شود تقسیم مسئولیت‌ها و انجام امور با همکاری اعضای خانواده امکان‌پذیر است. در این موقعیت نیازمند انعطاف و صبوری و محبت هستید .
برای اینکه بتوان فضیلت همکاری را به کودکان آموزش داد در ابتدا نیازه که خود والدین عامل باشند، در جامعه امروز کلیشه‌های جنسیتی زیادی وجود دارد که باعث اختلاف‌های زیادی شده است. یکی از این کلیشه‌های جنسیتی کارهای زنانه و مردانه است که میزان همکاری در خانواده را کاهش می‌دهد و مسئولیت‌پذیری و مهارت‌هایی در کودکان را نیز کاهش می‌دهد. مثلا ظرف شستن و غذا درست کردن فقط مخصوص خانم‌ها است و یا بیرون بردن سطل زباله مخصوص آقایان است. اگر کودکان متوجه شوند که انجام کارهای روزمره نیازمند کسب مهارت است و تقریبا باید همه کارها را یاد بگیرند تا در آینده زندگی راحت‌تری داشته باشند. پسرانی که آشپزی بلد نیستند یا دخترانی که لامپ سوخته را نمی‌توانند عوض کنند. در واقع در عین همکاری در خانواده اما مهارت‌هایی هم بچه‌ها باید یاد بگیرند. می‌توانیم هر هفته مسئولیت‌های خانواده را تغییر دهید. مثلا در هفته دو بار پدر خانواده آشپزی کند یا در مهمانی‌های خانوادگی پدر و مادر با هم به صاحب‌خانه کمک کنند. اگر در شورهای خانوادگی راجع به میزان همکاری در خانواده با کودکان صحبت کنید و به آنها مسئولیت‌هایی در جهت همکاری بدهید می‌توانید روابط سالم و صلح‌آمیزتری در خانواده داشته باشید.
بیایید به یک گفتگو گوش بدیم:
پدر: امروز قرار است لاستیک ماشین را پنچرگیری کنم، چون ماشین هم اگر اجزای آن با هم همکاری نکنند نمی‌تواند راه برود. مثلا اگر یک چرخ پنچر باشد دیگر حرکت نمی‌کند. راستی دخترم دوست داری کمکم کنی؟
دختر: بله ولی چجوری ؟
پدر: می‌توانی وقتی دارم لاستیک ماشین رو عوض می‌کنم آچارهای مورد نیاز را به من بدهی؟ یا وقتی کارم تمام شد وسایل را سر جای خودشان بگذاری. البته با کمک من.
دختر: بله.
دوستان عزیز به پایان این اپیزود رسیدیم. اگر درباره موضوع امروز نظرات یا پیشنهاداتی داشتین لطفا حتما برای ما کامنت کنین. ممنون از همراهی شما. تا اپیزود بعدی خدانگهدار.
