نوجوانان گروه خاصی را تشکیل می‌دهند که نیازمندی‌های مخصوص به خود دارند. در حالی که روندهای جهانی، این گروه سنی را به صورت افرادی مشکل‌آفرین، سردرگم در آلام تغییرات پرآشوب بدنی و عاطفی، بی‌اعتنا و خودبین تصور می‌کند، جامعه بهائی با کلامی که به کار می‌برد و با رویکردی که اتخاذ می‌کند، مصممانه در جهت مخالف حرکت می‌نماید و به جای صفات مزبور در نوجوانان خصائصی چون نوع‌دوستی، عدالت‌خواهی، اشتیاق به آموختن درباره عالم و آرزوی کمک به ساختن دنیایی بهتر می‌بیند.
