حکایت آن‌که خوشی و عافیت زمانه را در تدبیر کودکان دید

کودکان را تحصیلْ باید و علومِ زمانه آموختنْ شاید. بزرگان را عقیدتْ بر آن که دانش، نور است و جهل، ظلمت. دانایی، چراغِ ترقی است و نادانی، چاهِ تنزل. اما چه دانش؟ علمی که خلایق از آن به راحتی نیاسایند و در سایه‌‌اش به آسودگی نگذرانند، علم نخوانند که عین جهل است.