آئین هندو
حضرت شوقی ربّانی سرپرست فقید امر بهائی در چند اثر حضرتشان مطالبی را می‌فرمایند که مفادش این است که مقصود از آئین هندو آئینی آسمانی است که چند هزار سال پیش در هندوستان تأسیس گردیده است. به فرموده‌ی ایشان نام مؤسس و تاریخ تأسیس این آئین الهی معلوم نیست. حضرت شوقی ربّانی هم‌چنین می‌فرمایند که موضوع تناسخ نیز که در هیچ یک از ادیان الهی پذیرفته نشده است در اصلِ آئین هندو موجود نبوده و از ساخته‌های مردم هندوست که در ّطی هزاران سال به اشتباه وارد تعالیم این آئین آسمانی گردیده است. به استنادِ پژوهشِ ده‌ها پژوهشگر برجسته‌ی شرقی و غربی مراد از آئین هندو آئین اکثریت مردم هندوستان است. در این اطلاق جماعات بودائی، مسلم، مسیحی، سیک، بهائی و زردشتی مقیم هندوستان داخل نمی‌باشند. دیگر آئین‌های باستانی هندوستان نیز ریشه‌ی روشنی ندارند و گاه با آئین هندوی مورد بحث ما در آمیخته‌اند. آئین هندو با گذشت هزاران سال دگرگونگی‌های بسیار یافته و به شأنی در میان اوهام و خرافات مردم هندوستان گرفتار شده که درک ماهیّت و اصول اساسیّه‌ی آن کارِ هر کس نیست و به پژوهش ژرف در زمانی دراز نیاز دارد. خوشبختانه ده‌ها تن از روشن‌گران هندو بدین امر دست یازیده‌اند و آگاهی‌های ارزشمندی برای ما فراهم کرده‌اند. به استناد این پژوهش‌های حقیقت‌بینانه، مردم هندوستان هزاران سال پیش از لحاظ عقاید دینی به مردم ایران باستان نزدیک بوده‌اند و سپس به تدریج از هم دور شده‌اند. برای مثال در آن روزگاران میترا و آریاما در میان هر دو گروه، از خدایان بزرگ بوده‌اند. هر دو گروه از دو مرحله‌ی چند‌خدایی و ترجیح گذشته‌اند و به مرحله‌ی یکتاپرستی رسیده‌اند. امّا با گذشت هزاره‌ها مجددًا توحید شکلی از تثنیه و یا تثلیث یافته است. یعنی اعتقاد به دو یا سه خدای بزرگ. البتّه این ظاهر امر است. با موشکافی می‌توانیم دریابیم که آئین هندو به خدای خالق قادر عظیم اعتقاد دارد و این خدایان سه‌گانه مظاهر حقیقت مطلق واحدند. حتّی از کتاب‌های ودای مقدّس هندوان نیز که ّطی زمان‌ها جمع‌آوری گردیده‌اند می‌توان این اعتقاد را مکشوف داشت. در این تثنیه و یا تثلیث یعنی اعتقاد به دو خدا یا سه خدا، رازها و معانی بسیار است که اگر عمیق شویم در آن به اصطلاح توحید الهی مشهود است. امّا در ظاهر امر خرافات و اوهام هندوان مانع این ادراک است. صرف‌نظر از وهم‌پرستیِ جماعاتی از هندوان که مورد تائید روشن‌بینانِ آئین هندو نیز نیست به استناد پژوهش ژرف گروهی از پژوهش‌گران برجسته‌ی جهان، جوهر تعالیم اساسی آئین هندو نیز لزوم اتّحاد اجتماعات انسانی، تصفیه‌ی نفس، دوری از کژی‌ها و زندگی بر پایه‌ی راستی و درستی و مهر و آشتی است. ده‌ها میلیون تن از مردم هندو بر این اتّفاق‌اند که روزگاری ستیزهای موجود در جهان انسانی پایان یابد و صلحِ پایدار برقرار شود و همان‌گونه که در کتاب‌های ودای مقدّس آمده است کریشنا نخست‌زاد از ویشنو دوباره تجلی می‌کند و زمین در پرتو نور خدا بهشتِ برین می‌شود. آئین هندو ّطی قرن‌های متمادی و البتّه بر اثر اقدامات مصلحین دینی دگرگونگی‌هایی بسیار یافته و گاه آمیخته با عقاید دینی دیگر آئین‌ها به صورت یک مکتب روحانی و اخلاقی جدید جلوه نموده است. در پانصد سال پیش مکتب روحانی و اخلاقی سیک و در قرن نوزدهم میلادی جماعات برهمو‌ساماج، آریاساماج و نهضت راماکریشنا از آن جمله‌اند. گرونانک، گرو یعنی محترم و معادل دو لفظ حضرت و جناب است و ریشه‌ی سانسکریت دارد که در مورد معلمّین روحانی به‌کار می‌رود، باری گروگانک (مؤسس آئین سیک و متولد ۱۴۶۹ و در گذشته به سال ۱۵۳۶) رهبر عالی‌مقام روحانی تلاش کرد که آئین هندو و اسلام را با هم بیامیزد و الفت میان پیروان آن دو آئین به‌وجود بیاورد. امروز پیروان او بیشتر در هند و پاکستان‌اند و در دیگر نقاط جهان نیز پراکنده شده‌اند ولی متأسّفانه میان آنان و مسلمین قرن‌ها ستیز بوده است. موضوع کَست یا به عبارت دیگر طبقات پست و یا ناپاک مورد اعتقاد جماعاتی کثیر از هندوان (خصوصًا در ایام گذشته) یک تعلیم الهی نیست زیرا محتوای کتاب‌های ودای مقّدس نیز انسان را اصیل و شریف و والامقام می‌شناسد خصوصًا اگر از هواهای نفسانی گذشته باشد. از کتاب‌های ودای مقدّس استنباط می‌گردد که این آئین به جهت اتحّاد افراد انسانی تأسیس شده است و اندیشه و پندار نیک، گفتار نیک و کردار نیک را ترویج می‌نماید.
…
برای دانلود متن کامل این قسمت کلیک کنید.
