تربیت اطفال – بخش ۲
بخشی از کتاب آئین بهائی، نگرشی کوتاه به تاریخ و تعالیم. در این قسمت: اجتماع نیز به نوبه خود مسئول تربیت اطفال است. جوامع بهائی این مسئولیت را به عهده گرفته‌اند.
***
نقش اجتماع
اجتماع نیز به نوبه‌ی خود مسئول تربیت اطفال است. جوامع بهائی این مسؤؤلیت را به عهده گرفته‌اند و با تشکیل کلاس‌های مخصوص اطفال نقش مهمّی را در تربیت معنوی اطفال ایفا می‌نمایند. سعی بر این است تا فضای مناسبی به وجود آید تا در آن فضا کودکان خود را عضوی مفید و با ارزش در جامعه احساس نمایند. به بیان بیت‌العدل اعظم، بالاترین مرجع دیانت بهائی: «محبّت همه‌جانبه به اطفال، نحوه‌ی رفتاری که با آنان داریم، کیفیّت توجّهی که به آن‌ها مبذول می‌کنیم، طرز سلوک و رفتار بزرگسالان نسبت به کودکان، همه عبارت از جنبه‌های حیاتی طرز توجّه و تلقّی مورد لزوم است.»
جنبه‌های مختلف تعلیم و تربیت در آثار بهائی
در کتب و آثار بهائی به سه جنبه‌ی مختلف تعلیم و تربیت برخورد می‌کنیم که عبارتند از:
اوّل – تربیت بدنی: تأکید بر تغذیه‌ی صحیح، تمرین، ورزش و استراحت،
دوّم – پرورش فکری: توجّه به فرهنگ، تاریخ، هنر و فراگیری علوم و آگاهی هرچه بیشتر از دانستی‌های مفید،
سوّم – تربیت روحانی: پرورش ارزش‌های معنوی و فضائل اخلاقی، عشق به خداوند و آفریدگان او و داشتن اخلاق و رفتاری نیکو.
برخی از دیگر ویژگی‌های تعلیم و تربیت در آیین بهائی
پرورش ارزش‌های معنوی و فضائل اخلاقی در اطفال
پیشبرد هوش و ذکاوت کودکان و آموختن علوم و فنون به آنان اگرچه از اهمّیّت بسیار برخوردار است، لکن یگانه هدف از تعلیم و تربیت به شمار نخواهد رفت. آنچه از دیدگاه بهائیان اهمّیّت فوق‌العادّه دارد همانا پرورش صفات حمیده در کودکان است. چنانکه به رشد معنوی اطفال اهمّیّت بیشتری داده شود، آنان را قادر خواهد ساخت تا استعدادها و مهارت‌های خود را در جهت رفاه همنوع بکار بندند و نقش مفیدی در شکوفایی جامعه ایفا نمایند.
حضرت عبدالبهاء در مورد اینکه پرورش اخلاق و تعلیم آداب به کودکان از اهمّیت بیشتری برخوردار است تا تحصیل علوم و دستیابی به یافته‌ها و شناخته‌ها، چنین فرموده‌اند: «تربیت و آداب، اعظم از تحصیل علوم است. طفلِ طیّبِ طاهر و خوش نیّت و خوش اخلاق ولو جاهل باشد بهتر از طفلِ بی‌ادب، کثیف و بد اخلاق ولو در جمیع فنون ماهر گردد زیرا طفل خوش رفتار نافع است ولو جاهل و طفل بد اخلاق فاسد و مضرّ است ولو عالِم …» تا آنجا که می‌فرمایند: « ولی اگر علم و ادب هر دو بیاموزد نور عَلی نور گردد.»
