مناجات و مطالعه کتب و آثار مقدّسه و مناجات
بخشی از کتاب آئین بهائی، نگرشی کوتاه به تاریخ و تعالیم.
در این قسمت: خواندن دعا و مناجات در آئین بهائی، متضمن آداب یا حرکات خاصی …
***
خواندن دعا و مناجات در آیین بهائی متضمّن آداب یا حرکات خاصّی نیست. گر چه بهائیان در زندگی روزانه به خواندن دعا و مناجات در اوقات مناسب و به طور منظّم تشویق شده‌اند، لکن چگونگی آن به اختیار خود شخص واگذار شده است. منظور از دعا ایجاد حالتِ توجّه در شخص و تأمّل و تفکّر در کلمات است. شخص دعاگذار خود را فارغ و آزاد از افکار و احساساتی که به این جهان تعلّق دارند مشاهده کند و توجّه خود را به امور روحانی معطوف دارد و در چنین حالتی با زبانِ روح با خدای یگانه به راز و نیاز پردازد. دعا و مناجات از جمله استعدادهای روح انسانی به شمار می‌روند. انسان به هنگام دعا به حالتی روحانی دست می‌یابد. در این حالت قلب او ملهم به الهاماتِ الهی می‌گردد و معرفت او را در قلب خود احساس می‌نماید. نیل به حالتی روحانی که در آن راز و نیاز با ایزد متعال میسّر گردد و منجر به توجّه در حین مناجات گردد، ممکن است به علل گوناگون و در مواقع مختلف به انسان دست دهد. بهائیان به موجب تعالیم دینی خود مخصوصاً به مطالعه، تأمّل و تفکّر در الواح و آثار مقدّسه‌ی خود تشویق شده‌اند تا از این طریق به درک بیشتر معانی مودعه‌ی مکنونه در آن آثار نائل آیند و آنها را در زندگی روزمره به کار بندند. حضرت بهاءاللّه می‌فرمایند: «اغتمسوا فی بحر بیانی لعل تطلعون به ما فیه من لآلی‌الحکمه و الاسرار.»
بدین مضمون که در دریای بیان من فرو روید، شاید به آنچه از مروارید‌های حکمت و اسرار و رموز الهی که در این دریا مستور است مطلع شوید. بهائیان هر روز 95 بار ذکر «اللّه ابهی» را تکرار می‌نمایند و این بدان جهت تا «با این عمل به طریقی ساده به حالتی روحانی دست یابند.»
در کتاب «بهاءاللّه و عصر جدید» به نقل از حضرت عبدالبهاء چنین مذکور است:
« ما باید به لسان ملکوتی صحبت بداریم یعنی به لسان روح، زیرا یک لسان روح و قلب وجود دارد که با لسان عادی ما فرقِ بی‌منتهی دارد و فرقِ میان این دو مانند فرقی است که بین زبان ما است و زبان حیوان که فقط بانگ و غریو است. امّا لسانی که انسان با حقّ هم‌راز و به راز و نیاز دم‌ساز می‌گردد زبان روح است و هر وقت ما در حین مناجات از قید عالم ناسوت آزاد شده توجّه به حق کنیم گویی در آن حین ندای الهی را در قلب می‌شنویم، بدونِ الفاظ صحبت می‌کنیم، مخابره می‌نماییم، گفتگو با خدا می‌کنیم و جواب می‌شنویم … جمیع ما چون به چنین حالت روحانی واصل گردیم ندای الهی را استماع کنیم.»
مطالعه‌ی روزانه در آثار مقدّسه:
حضرت بهاءاللّه به پیروان خود علاوه بر دعا و مناجات، اهمّیت مطالعه‌ی مرتّب آیات مقدّسه را نیز تأکید فرموده‌اند. مطالعه و تعمّق در معانی آیات در هر صبح و شب به برقراری و تحکیم ارتباط بینِ انسان و قوای مکنون در کلماتِ الهی می‌انجامد. حتّی تلاوت فقط یک آیه از آیات نیز چنان که به طور منظّم انجام گیرد هدف مزبور را تأمین می‌نماید. مهّم این است که آیات در حالت توجّه و در نهایت خضوع و خشوع تلاوت گردد و در معانی نهفته در آنها تفکّر و تأمّل به عمل آید و «تفکّر ساعه خیرٌ من عباده سبعین سنه.» بدین مضمون که تنها یک ساعت تفکّر و تأمّل بهتر از هفتاد سنه عبادت است، تحقّق یابد.
