فقره بیست و نهم

ای پسر جود

در بادیه‌های عدم بودی و تو را به مدد تراب امر، در عالم ملک ظاهر نمودم و جمیع ذرات ممکنات و حقایق کائنات را بر تربیت تو گماشتم. چنانچه قبل از خروج از بطن اُم، دو چشمه‌ شیر منیر برای تو مقرر داشتم و چشم‌ها برای حفظ تو گماشتم و حب ترا در قلوب القا نمودم و به صرف جود ترا در ظل رحمتم پروردم و از جوهر فضل و رحمت تو را حفظ فرمودم و مقصود از جمیع این مراتب آن بود که به جبروت باقی ما درآیی و قابل بخشش‌های غیبی ما شوی و تو غافل چون به ثمر آمدی از تمامی نعیمم غفلت نمودی و به گمان باطل خود پرداختی به قسمی که بالمره فراموش نمودی و از باب دوست به ایوان دشمن مقر یافتی و مسکن نمودی.