زنان: معنای جدید جهان آینده

سال‌ها پیش جهت یک تحقیق میدانی، آزمایشی را در بخش نوزادان یک بیمارستان انجام دادند. پدر بزرگ و مادر بزرگی که صاحب یک نوه پسر شده بودند را پشت شیشه اتاق نوزادان آوردند و نوه یک روزه‌شان را که در پتویی آبی رنگ پیچیده شده بود از داخل اتاق به آن ها نشان دادند. نوزاد مشت‌هایش را گره کرده بود و گریه می کرد. فحوای گفتگوی این پدر بزرگ و مادر بزرگ که با اطلاع و اجازه خودشان ضبط شده این‌گونه بود:

«عجب پسر قوی بنیه‌ای است. معلوم است چهره پر‌صلابتی خواهد داشت. ببین مشت‌هایش را چقدر محکم گره کرده. گریه برای صدایش خوب است. در آینده صدایی رسا خواهد داشت. قطعا مرد قوی و محکمی خواهد شد.»

چند دقیقه بعد پدر بزرگ و مادر بزرگ دیگری که صاحب یک نوه دختر شده بودند را آوردند و دقیقا همین آزمایش را با آن‌ها نیز انجام دادند. نوه یک روزه آن‌ها نیز در حالی که مشت‌هایش را گره کرده بود و گریه می‌کرد، پیچیده شده در پتویی صورتی رنگ به آن‌ها نشان داده شد و خلاصه گفتگوی آن پدر بزرگ و مادر بزرگ این بود:

«چقدر دختر ناز و خوش چهره‌ای. چقدر صورت لطیف و معصومی دارد. چقدر حیف که دارد گریه می‌کند. او نیاز به حمایت بیشتر دارد. کاش پرستاران فکری برای او بکنند. مشت‌هایش را ببین چطور گره کرده، شاید جایی از بدنش درد می‌کند.»

محققانی که این تحقیق میدانی را طرح ریزی کرده بودند به نتیجه مورد نظرشان رسیدند. نتیجه‌ای که البته از قبل، حدس آن را می‌زدند در عمل به آن‌ها ثابت شد. آن‌ها فهمیدند که تبعیض بین دختران و پسران یک باور عمیق ریشه‌دار است که در ضمیر ناخودآگاه اکثر انسان‌ها نهادینه شده است و همه احساس‌ها، تفکرات و قضاوت‌ها بین این دو جنس از نوع انسان از همین باور آب می‌خورد. چرا که آن‌ها در واقع یک نوزاد را به هر دو پدر و مادربزرگ نشان دادند. فقط پتویی که به دور نوزاد پیچیده شده بود را عوض کرده بودند.

همان گونه که دکتر فرح دوستدار در قسمت «تاثیر زنان در مدیریت و صلح» برنامه خبرنگار نیز اشاره می‌کند، این باور نه تنها در مردان بلکه در ذهن خود زنان نیز ریشه دارد و همه‌گان باید دست به یک دگردیسی اساسی در ارتباط با این باور بزنند. چرا که گاهی این زنان هستند که معمار اصلی جوامع مرد سالار می‌شوند. و آن‌جا که از پشت نقاب قد می‌کشند و تصمیم می‌گیرند که برای احقاق حقوق از دست رفته خویش تلاش و مبارزه کنند باورشان این است که باید در یک میدان رقابت، گوی سبقت را از مردان بربایند و وقتی به قدرت رسیدند همان نحوه عملکرد به اصطلاح مردانه را از خود نشان دهند تا به همه‌گان ثابت کنند که در قدرت و مدیریت، از مردان که در راس تقریبا همه امور هستند، هیچ کم ندارند. اما دکتر دوستدار معتقد است این راه چاره نیست. زنان مبارزه سخت‌تری در پیش دارند و آن مبارزه این است که به جامعه انسانی به خصوص به مردان ثابت کنند که اتفاقا این احساسات و عواطف است که می تواند نجات بخش دنیای قدرت زده امروز باشد. چرا که قدرت عواطف و قدرت عشق بالاترین قدرت‌هاست. بزرگترین چالشی که زنان در مبارزه برای احقاق حقوق شان در پیش دارند شاید این باشد که باید به همه‌گان ثابت کنند، جهان برای این که روی صلح و آرامش ببیند باید زنانه‌تر بیندیشد و زنانه‌تر عمل کند. آیا همین که در مهار بیماری کرونا، کشورهایی که زنان رهبری آن‌ها را به عهده دارند، شش برابر موفق‌تر از سایر کشورها بوده اند دلیل محکم و قاطعی بر اثبات این واقعیت نیست؟ شاید خالی از لطف ادبی نباشد اگر به واژه‌هایی بیندیشیم که وقتی چیزی شبیه به تای تانیث که در زبان عربی، علامت مونث بودن هست به آن‌ها اضافه می شود، تغییری حیرت‌انگیز در معنای آن کلمه رخ می‌دهد. آن‌جا که شاخ به شاخه، ریش به ریشه، ساق به ساقه، چشم به چشمه و چریک (جنگنده) به چریکه (افسانه، تصنیف) تبدیل می‌شود. زنان معنای جهان را تغییر خواهند داد.