تربیت اطفال – بخش ۴
بخشی از کتاب آئین بهائی٬ نگرشی کوتاه به تاریخ و تعالیم. در این قسمت: کتب و آثار بهائی، والدین را تشویق می‌نمایند تا …
***
رابطه‌ی اطفال با خدا
کتب و آثار بهائی والدین را تشویق می‌نمایند تا به اطفال خود وجود پروردگار و صفات او را تفهیم نمایند. اطفال قادرند از همان سنین کودکی به این حقیقت پی برند که خداوند آنان را دوست دارد و عشق خداوند را باید از صمیم قلب و با عشقِ متقابل پاسخ‌گو گردند. باید به اطفال آموخت که این عشق سببِ ایجاد توکّل و اطمینان نسبت به خالقِ متعال و استحکامِ حسِّ امنیّت و اطمینان در قلوب آنان است و اینکه در تمام مراحل زندگی می‌توانند امیدوار و متّکی به الطاف و عنایاتِ حضرت پروردگار باشند. برای ایجاد چنین احساسی در قلوب اطفال لازم است که والدین با عزیزان خود به‌طور مرتّب به دعا و مناجات نشینند و به مطالعه‌ی آثار مقدّسه‌ی دینی پردازند. والدین باید به نوباوگان خود معانی دقیقه‌ی نهفته در آن آثار را تفهیم نمایند زیرا تنها در این صورت است که اطفال خواهند توانست خود به نفسه با خداوندِ متعال ارتباط قلبی برقرار سازند و به آن رابطه قوّت بخشند و از تقلید و تبعیّت چشم‌بسته دوری جویند و تدریجاً و مستقلّاً به جستجوی حقیقت پردازند.
تربیت روحانی زمینه‌ی مساعدی را در اطفال به وجود می‌آورد و آنان را با مهارت‌های لازم مجهّز می‌سازد تا بتوانند پس از رسیدن به سنِّ بلوغ مسؤولیّت تکاملِ حیات روحانی خویش را خود به عهده گیرند. هدف از روند مزبور این است که انسان قادر شود در اثر تربیت روحانی و با پیروی از تعالیم پیامبرانِ الهی، که از ایشان در آثار بهائی به نام آفتاب حقیقت نام برده می‌شود، «جواهر معانی از معدن انسانی» را در وجود خود کشف کند و «جمیع ناس در ظلّ تربیتِ آن آفتابِ حقیقت تربیت گردند تا به این مقام و رتبه که در حقایق ایشان مستودع است مشرّف و فائز شوند …» هر گاه انسان به معرفت حضرت پروردگار که آفریدگار اوست نایل آید و به زندگی خود مفهوم و معنا بخشد در این صورت از احکام و تعالیم الهی به جهت عشق به خالق پیروی نماید و هدف خود را در زندگی خدمت به هم‌نوع داند.
کشف استعداد و پرورش آن در اطفال:
در کتب و آثار بهائی به تحصیل علوم و فنون اهمّیت بسیار داده شده است. اطفال و نوجوانان را باید تشویق نمود تا متناسب با استعداد و تمایل‌شان به تحصیلِ رشته‌ای از علوم پردازند. بدیهی است که حقِّ تقدّم باید به آموختن رشته‌ای از هنرها، حِرَف، صنایع یا علوم داده شود که مفید به حالِ خودِ دانش‌آموز و جامعه‌ی انسانی هر دو باشد. به فرموده‌ی حضرت بهاءاللّه:
« … و از علوم و فنون آنچه سببِ منفعت و ترقّی و ارتفاعِ مقام انسان است، اطفال به آن مشغول گردند تا رائحه‌ی فساد از عالم قطع شود …»
