شهادت غصنالله الاطهر در زندان عکّا
دوران محبوسیّت حضرت بهاءالله و عائله و همراهان در سربازخانۀ عکّا بیش از بیست و شش ماه طول کشید. در این مدّت بلایا و حوادث غم انگیز بسیار قلب آن حضرت را فشرد. در اوج این بلایا و حوادث، واقعۀ مرگ فرزند دلبندشان حضرت غضن اطهر از همه دردناکتر بود. هنگام خروج حضرت بهاءالله از زندان سیاه چال طهران و تبعید آن حضرت به بغداد غصن اطهر کمتر از پنج سال داشتند. بدین لحاظ ایشان را نزد بستگان نهادند تا در راه آسیب نبینند. چند سال بعد بستگان مبارک غصن اطهر را به بغداد آوردند.
غصن یعنی شاخۀ بر آمده از تنه یا ساقۀ درخت. حضرت بهاءالله در آثار مبارکشان از جمله خویشتن را به شجره یعنی درخت و فرزندان پسرشان را به غصن یعنی شاخه تشبیه فرمودهاند. البتّه این قبیل تشبیهات و اصطلاحات در کتابهای آسمانی پیشین نیز دیده میشوند. حضرت بهاءالله فرزند ارشد حضرتشان، حضرت عبدالبهاء عبّاس را به غصن اعظم (یعنی بزرگترین شاخه) و حضرت میرزا مهدی را به غصناطهر (یعنی پاک ترین شاخه) ملقب فرمودهاند. حضرت بهاءالله همسرشان حضرت آسیه خانم و دخترشان حضرت بهائیه خانم را ورقه (یعنی برگ درخت وجودشان) نامیدهاند و آن دو بزرگوار را به ورقۀ علیا (عالیترین برگ) ملقّب فرمودهاند.
برای دانلود متن کامل این قسمت کلیک کنید.