قسمت ۱۹
مرور مقالۀ «چهار روش عملی برای مواجهه با تعّصب»، نوشتۀ کِیتی رومَن، و مقالۀ «یکی بودن نیت و گفتار»، نوشته جِسا مونیون.
***
فرزاد: دوستان سلام؛ با یک برنامهی دیگه از مجموعه «آموزههای نو»، به اتفاق پریسا، با شما هستیم.
پریسا: سلام من رو هم از استودیوی رادیو پیام دوست در کانادا پذیرا باشید. برای آن دسته از شنوندههایی که برای اولین بار برنامه ما رو میشنوند، خوبه این توضیح را بدیم که این برنامه هر بار دو مقاله از وبسایت BahaiTeachings.org را معرفی میکند. مقالۀ اول برنامه امروز:
فرزاد: «چهار روش عملی برای مواجهه با تعصب»، نوشتۀ کِیتی رومَن. کیتی مربی بازنشسته، و نویسنده است که در اِلکگروِ (Elk Grove) کالیفرنیا زندگی میکند و در همانجا به عنوان مسئول روابط عمومی جامعه بهائی مشغول به خدمت است.
پریسا: و عنوان مقالۀ دوم امروز که آن را جِسا مونیون نوشته «یکی بودن نیت و گفتار» است.
پریسا: دوستان، با برنامهی این هفتهی «آموزههای نو» همراه باشید.
فرزاد: تا حالا در برنامههایی که داشتهایم، چندین بار دربارهی تعصب و انواع مختلفش صحبت کردهایم.
پریسا: درست است؛ از تعصب نژادی و مذهبی گرفته تا تعصبات قومی و زبانی و ملیتی.
فرزاد: بله. و در همهی مقالههایی که معرفی کردهایم، نویسندهها نشان دادهاند که چرا این تعصبها برای زندگی بشر مضر است. اما کمتر کسی راهحلی برای مقابله با تعصب، حالا از هر نوعش، پیشنهاد کرده.
پریسا: ظاهرا این مقالهای که امروز میخواهیم از خانم کیتی رومن معرفی کنیم، این نقیصه را تا حدی حل میکند.
فرزاد: بله. کیتی رومن 4 روش را برای مواجهه با تعصب پیش روی ما میگذارد. روش اول این است: متوجه باشیم که اگر تا حالا واقعا با تبعیض رفتار نشده، در جایگاهی نیستیم که بخواهیم دربارهی کسانی که مورد تبعیض واقع شدهاند قضاوت کنیم.
پریسا: خب، میشود کمی درباره این توصیه توضیح بدهی.
فرزاد: میدانیم که بر اساس آموزههای بهائی برای رفع تبعیض هرکاری از دستمان برمیآید باید بکنیم. اما هستند کسانی که تبعیض را پدیدهای نادر و به همین دلیل بیاهمیت میدانند.
پریسا: چطور؟
فرزاد: برای نمونه، آنها چون تا به حال با موارد زیادی از تعصب نژادی برخورد نکردهاند، میگویند که مثلا سیاهپوستها دیگر خیلی شلوغش میکنند، کسی کاری با آنها ندارد یا اینکه آنها هم به اندازه بقیه از حق و فرصت برابر برخوردارند.
پریسا: خب، حالا بر اساس پیشنهاد کیتی رومن ما باید چه بکنیم؟
فرزاد: کیتی رومن میگوید صرف اینکه ما با چنین مواردی برخورد نداشتهایم یا به سر خودمان نیامده، نباید به ما این اجازه را بده که ادعا کنیم تبعیض وجود ندارد. باید حرفهای کسی را که مدعی است رفتار تبعیضآمیزی باهاش شده، شنید و به آن اهمیت داد. چون تا این اتفاق برای خودمان نیفتد متوجه حال آنها و فشاری که رفتار تبعیضآمیز به آدم وارد میکند، نمیشویم.
پریسا: جالب است. خب، توصیه دوم چیست؟
فرزاد: پیشنهاد دومی کیتی رومن این است که در برابر تبعیض و عدم مدارا بایستیم. وقتی میبینیم با کسی دارد رفتار تبعیضآمیزی میشود، باید فریاد بزنیم. اگر برایمان سخت است که صحبت کنیم، برویم جلو و در صحنه باشیم و کنار کسی که دارد بهش ظلم میشود بایستیم و حتی شروع کنیم با او حرف بزنیم. خود این میتواند کمک بزرگی به ختم قائله بکند چون مهاجم میبیند که همه او را نادیده میگیرند و کسی بهش توجهی نمیکند.
پریسا: این خیلی نکتهی مهمیست که برای من هم تازگی داشت.
فرزاد: پیشنهاد سوم هم البته جالب است و شاید قبلا هم شنیده باشی.
پریسا: خب چیه؟
فرزاد: اینکه از گروهها و سازمانهایی که برای توسعه و ترویج وحدت و حقوق بشر تلاش میکنند، حمایت کنیم.
پریسا: یعنی اینکه سر خودمان را نکنیم توی برف و فکر کنیم ما محور عالم هستیم و بقیه اگر ظلمی بهشان میشود مهم نیست. باید از هر کس و گروهی که برای ترویج وحدت و حقوق بشر فعالیت میکند حمایت کنیم.
فرزاد: دقیقا. و پیشنهاد آخر اینکه: از چیزهایی که با آن آشنا نیستیم نترسیم.
پریسا: منظور کیتی رومن از این پیشنهاد چیه؟
…