Program Picture

آموزه‌های نو - فصل ۱

قسمت ۲۳
۱۸ شهریور ۱۳۹۵

نگاهی به دو مقالۀ «معانی روحانی در قصه­‌های پریان» و «آموزش مفاهیم روحانی به کودکان با قصه‌گویی» نوشتۀ لیلی میلر-‎مورو.

***

فرزاد: دوستان سلام؛ با یک برنامه‌ی دیگه از مجموعه «آموزه‌های نو»، به اتفاق پریسا، با شما هستیم.

پریسا: سلام من رو هم از استودیوی رادیو پیام دوست در کانادا پذیرا باشید.

فرزاد: این هفته با یک مجموعه مقاله‌­ی دیگه با عنوان «معانی روحانی در قصه‌­های پریان» در خدمت شما هستیم. این مقاله­‌ها را لیلی میلر-‎مورو نوشته که مؤسس و مدیر عامل مرکز عدالتِ طاهره است: سازمانی غیرانتفاعی که با الهام از آموزه­‌های بهائی برای زنان و دخترانی که حقوق انسانی­‌شان تضییع شده تسهیلات حقوقی و قضایی فراهم می­کند. لیلی این مرکز را در سال 1997 تأسیس کرد. او تاکنون جوایز و افتخارات متعددی به خاطر فعالیت­‌هایش کسب کرده، از جمله، گلدمن سَکس او را یکی از «100 کارآفرین برجستۀ 2012»، و مجله نیوزویک، یکی از «150 زن بی­باک در جهان» شناخته­‌اند. لیلی همراه با شوهر و سه فرزندش در نزدیکی واشنگتن دی­سی زندگی می­‌کند.

پریسا: این هفته نگاهی می‎کنیم به دو مقالۀ اول این مجموعه، با عناوین «معانی روحانی در قصه­‌های پریان» و «آموزش مفاهیم روحانی به کودکان با قصه­‌گویی».

فرزاد: دوستان، لطفا با برنامه امروز ما همراه باشید.

پریسا: قصه­‌های پریان را شنیدی و یادت هست که؟! مثل سیندرلا، زیبای خفته، سفیدبرفی، …

فرزاد: بله. کمپانی فیلم­سازی دیزنی هم کلی فیلم بر اساس این قصه­‌ها ساخته.

پریسا: خب، نظرت راجع به این­جور قصه­‌ها چیه؟ به خصوص، فکر می­کنی برای بچه­‌ها مناسب­‌اند؟

فرزاد: تا حالا بهش فکر نکرده بودم. راستش، نمی­دونم. اما می­دونم که بعضی از پدر و مادرها مخالف­‌اند که بچه‌­های­شان قصه­‌های پریان ببینند یا گوش کنند.

پریسا: خب، نویسنده مقاله امروز ما، لیلی ‎میلر-‎مورو، یکی از آن مادرهاست. خودش می­‌گوید: «بله، من از آن مادرها هستم؛ از آن‌هایی که نمی­‌گذارند دختربچه­‌های­شان با عروسک­‌های باربی بازی کنند چون همه­‌چیزشان غیرواقعی است؛ از آنهایی که هیچ­وقت اجازه نمی­‌دهند بچه­‌های­شان سیندرلا ببینند. و اگر اتفاقی یکی از این قصه­‌های والت دیزنی درباره شاهزاده خانمی ببینند که تنها هدفش در زندگی این است که بوسیده بشود و شاهزاده­‌ای او را نجات بدهد، زود توضیح می­‌دهم: آنها کاملا می­‌توانند خودشان را نجات بدهند، و بوسیدن رفتار مناسبی برای سن آنها نیست.»

فرزاد: برای مادری که فکر می­‌کرده قصه­‌های پریان پوچ­‌اند، از نظر اخلاقی سؤال­‌برانگیزند، و کلیشه­‌های جنسیتی می­‌سازند، احتمالا قانع­ کردن بچه­‌هایش خیلی کار ساده­‌ای نبوده.

پریسا: نه. خودش تعریف می‌­کند که یک بار شنیده دختر 5 ساله‌­اش در جواب دوستش که از او پرسیده چرا عروسک باربی ندارد گفته: «مامانم از باربی خوشش نمی‌آید. چون به نظرش باربی زیادی زیباست.»

فرزاد: عجب مکافاتی. پس بچه­‌هایش خیلی به آن چیزی که منظورش بوده نرسیده بوده­‌اند. خب، چطور نظرش درباره قصه‌­های پریان عوض می­‌شود؟

پریسا: تغییر نظرش از آنجا شروع می­‌شود که یک روز دختر 9 ساله‌­اش بهش می­گوید: «مامان، یک سریال تلویزیونی داره پخش می­‌شود که همه بچه­‌ها راجع بهش حرف می­زنند. می­‌شود با هم آن را ببینیم و شما به من بگید نظرتان چیه؟»

فرزاد: و لابد اصرار دختر باعث می­‌شود که مادر دقیق­تر آن برنامه رو ببیند.

پریسا: درسته. و بالاخره با چند شرط و شروط به دخترشان اجازه می­‌دهند که آن سریال را ببیند. اما بعد از این ماجرا، لیلی کنجکاو می­شود بفهمد که آیا واقعا در قصه‌های پریان مفاهیم عمیقی هست یا نه. در طی جستجویی که می­کرده به کتابی برمی­‌خورد که یک روانشناس کودک و مورخ قصه­‌های پریان آن را نوشته بوده. خودش می‌­گوید: «آن کتاب دیدگاه من را نسبت به چیزی که فکر می‌­کردم قصه­‌های پوچ و مضرند کاملا عوض کرد و این امکان را به من داد که اصول روحانی­‌ای را که مدت‌­ها به دنبالش بودم در آنها ببینم.»

فرزاد: خب، این دیدگاه جدید چی بود؟

پریسا: دیدگاه جدید او در واقع متأثر از تعریف خود قصه بود. قصه یا حکایت داستانی است که درسی اخلاقی یا روحانی به ما می­‌دهد و سنتی به قدمت پیدایش زبان دارد. حکایات به مفاهیم انتزاعی لباس ملموس می­‌پوشانند. هم بزرگ­ترها و هم کودکان مفاهیم روحانی و درس­‌های اخلاقی را از راهی مؤثر و کهنه‌­نشدنی یاد می­گیرند: یعنی حکایات.

news letter image

ثبت نام در خبرنامه