فقره نوزدهم

ای دوستان من

آیا فراموش کرده‌اید آن صبح صادق روشنی را که در ظل شجره انیسا که در فردوس اعظم غرس شده جمیع در آن فضای قدس مبارک نزد من حاضر بودید و به سه کلمه طیبه تکلم فرمودم و جمیع آن کلمات را شنیده و مدهوش گشتید و آن کلمات این بود (ای دوستان) رضای خود را بر رضای من اختیار مکنید و آن چه برای شما نخواهم هرگز مخواهید و با دل‌های مرده که به آمال و آرزو آلوده شده نزد من میایید اگر صدر را مقدس کنید حال آن صحرا و آن فضا را به نظر در آرید و بیان من بر همه شماها معلوم شود.