ایّام اسارت در عکّا – بخش ۳
حضرت بهاءالله پس از خروج از سربازخانۀ عکّا در خانۀ مَلِک سکونت فرمودند. خروج از سربازخانه چهارماه پس از درگذشت فرزندشان میرزا مهدی غصن اطهر واقع گشت. سه ماه در خانۀ مَلِک تشریف داشتند و سپس وسیلۀ مأموران حکومت عثمانی در عکّا به خانۀ خوّام انتقال یافتند. در آن خانه نیز چند ماه توقّف فرمودند و سپس مجبور به انتقال از آن خانه گشتند و به خانۀ رابعه منتقل شدند. چهار ماه بعد مسکن مبارک خانۀ عودی خمّار گشت. در آن اوقات بود که سیّد محمّد اصفهانی و آقاجان کجکلاه و رضاقلی خان تفرشی به علّت نهایت تفتین و فساد و آزار مظلومان طیّ سالها مقتول گردیدند و قتل آنان مصائب بسیار برای یاران در عکّا به ارمغان آورد و قلب مبارک حضرت بهاءالله را به کلّی آزرده ساخت. به هر حال نفوسی که بدین عمل شنیع دست یازیده بودند هر یک وسیلۀ حکومت عثمانی مجازات گردیدند ولیکن نزد محاکم صالحه مسلّم گشت که بهائیان اصولاً به کلّی با این گونه اعمال شنیعه مخالفاند و هر روز حضرت بهاءالله در الواح مبارکهشان بهائیان را به صلح و موّدت و محبّت به همۀ آحاد جمعیّت بشریّت دلالت و هدایت فرمودند. خانۀ عودی خمّار آن چنان برای اسکان عائله و خویشان حضرت بهاءالله کوچک بود که تنها در یک اطاق آن سیزده تن زندگی مینمودند. در آن زمان اصحاب در خانههای دیگر و برخی در «خوان عوامید»، کاروانسرای عکّا، سکونت داشتند.
برای دانلود متن کامل این قسمت کلیک کنید.