بیانیّه وعده صلح جهانی – بخش ۷

توجّه روزافزونی که به بعضی از عمیق‌ترین مشکلات کره‌ی زمین معطوف می‌گردد نشانه‌ی امیدبخش دیگری است. علی‌رغم نارسایی‌های آشکار سازمان ملل متّحد، بیش از چهل بیانیّه و عهدنامه که این سازمان به تصویب رسانده، حتّی در مواقعی که دولت‌ها در تعهّد خود نسبت به آن‌ها اشتیاقی نشان نداده‌اند، جان تازه‌ای به مردم عادی بخشیده است. اعلامیّه‌ی جهانی حقوق بشر، کنوانسیون منع و مجازات کشتار دسته‌جمعی و اقدامات مشابهی مربوط به رفع کلیّه‌ی تبعیضات بر مبنای نژاد، جنسیّت، و عقیده‌ی مذهبی، رعایت حقوق کودک، حفظ همه‌ی افراد انسانی علیه شکنجه، ریشه‌کنی گرسنگی و سوء تغذیه، استفاده از پیشرفت‌های علمی و تکنولوژیکی در راه صلح و به سود بشریّت، تمامی این قبیل اقدامات، اگر دلیرانه تنفیذ گردد و گسترش یابد، به فرارسیدن روزی سرعت خواهد بخشید که کابوس جنگ دیگر نخواهد توانست بر روابط بین‌المللی سایه افکند. نیازی نیست که بر اهمّیّت مطالبی که در این بیانیّه‌ها و میثاق‌ها مورد توجّه قرار گرفته تأکید شود امّا برخی از این مطالب به دلیل ارتباط مستقیم‌شان با استقرار صلح جهانی، درخور توضیح بیشتری هستند.

نژادپرستی که یکی از زیان‌بارترین و مزمن‌ترین مفاسد و شُرور است سدّی عمده در راه استقرار صلح می‌باشد. نژادپرستی چنان هَتک حرمت شرم‌آوری نسبت به مقام انسان است که به هیچ دلیلی و تحت هیچ شرایطی نمی‌توان آن را توجیه نمود. تبعیض نژادی ظهور استعدادهای نهفته و بی‌کران قربانیانش را معوّق و عاطل می‌سازد، مرتکبینش را به فساد و تباهی می‌کشاند و پیشرفت انسان را مختل می‌کند. فایق آمدن بر این مشکل مستلزم پذیرفتن یگانگی نوع بشر و تنفیذ آن از طریق اقدامات قانونیِ مناسب در سراسر جهان است.

اختلاف مفرط میان غنی و فقیر که سرچشمه‌ی مصائب شدیدی است جهان را در حالتی از بی‌ثباتی نگاه می‌دارد و عملاً آن را به ورطه‌ی جنگ می‌کشاند. معدودند اجتماعاتی که به نحوی مؤثّر به این مسئله پرداخته باشند. حلّ این مشکل اتّخاذ هم‌زمان رویکردهای روحانی، اخلاقی و عملی را ایجاب می‌کند. باید با نگاهی تازه بر این مشکل نگریست، نگاهی که راه‌گشای مشورتِ عاری از مجادلات اقتصادی و ایدیولوژیکی با متخصّصینِ طیف وسیعی از رشته‌های مختلف باشد و مردم را در اخذ تصمیماتی فوری که مستقیماً بر زندگی آنها اثرگذار است مشارکت دهد. این مسئله تنها به ریشه‌کن کردن فقر شدید و غنای بیش از حدّ منحصر نمی‌شود بلکه هم‌چنین با آن حقایق روحانیّه‌ای مرتبط است که درک آنها میتواند طرز فکر و گرایش بین‌المللی جدیدی را به وجود آورد. پروردن چنین طرز فکر و گرایشی خود قسمت عمدهای از راه حلّ است.

ملّی‌گرایی افراطی که با وطن‌پرستی معقول و مشروع کاملاً متفاوت است باید جای خود را به یک وفاداری  وسیع‌تر یعنی محبّت به تمامی نوع انسان بدهد. حضرت بهاءالله می‌فرماید: “عالم یک وطن محسوب است و مَن علی الارض اهل آن.: مفهوم جهان‌وطنی یا شهروندی جهانی نتیجه‌ی مستقیمِ کاهش یافتن کره‌ی ارض به یک سرزمین واحد از طریق پیشرفت‌های علمی و وابستگی غیر قابل انکار ملّت‌ها به یکدیگر است. محبّت ورزیدن نسبت به تمام مردم دنیا با عشق به میهن مغایرت ندارد. در یک اجتماع جهانی، منافع جزء از طریق ترویج منافع کل بهتر تأمین می‌گردد. فعّالیّت‌های جاری بین‌المللی در زمینه‌های مختلف که محبّت متقابل و حسّ هم‌بستگی در میان مردم را تقویت می‌کند باید به مراتب افزایش یابد.

برای دسترسی به متن کامل بیانیه بیت العدل اعظم خطاب به اهل عالم با نام “وعده صلح جهانی” اینجا کلیک کنید.