Program Picture

آموزه‌های نو - فصل ۲

قسمت ۱۱
۰۹ آذر ۱۳۹۶

مرور مجموعه مقالۀ «دعا و مناجات»، نوشتۀ دیوید لنگنس و ترزا لنگنس (بخش اول).

***

فرزاد: دوستان سلام؛ با یک برنامه‌ی دیگه از مجموعه «آموزه‌های نو»، به اتفاق پریسا، با شما هستیم.

پریسا: سلام من رو هم از استودیوی رادیو پیام دوست در کانادا پذیرا باشید.

فرزاد: دوستان، این دفعه هم به سراغ یک مجموعه مقاله از وب­سایت بهائی­ تیچینگز رفته­‌ایم، با عنوان «دعا و مناجات».

پریسا: این مجموعه مقاله را دیوید لنگنس و همسرش ترزا لنگنس نوشته­‌اند که با هر دوی­شان قبلا آشنا شده­‌ایم.

فرزاد: قبل از اینکه به سراغ این مجموعه مقاله برویم، می­‌خواهیم یک بار دیگر خواهش کنیم که به فیس­بوک و تلگرام سرویس رسانه‌­ای فارسی بهائی سر بزنید و درباره‌ی مقاله­‌ها نظر بدهید.

پریسا: آدرس صفحه­‌ی فیس­بوک و تلگرام‌مان را در آخر همین برنامه یک بار دیگر به اطلاع شما می‌­رسانیم.

فرزاد: دوستان، لطفا با برنامه امروز ما همراه باشید.

فرزاد: ظاهرا این مجموعه شامل ده مقاله است.

پریسا: بله. چهار مقاله اول را دیوید و بقیه را همسرش ترزا لنگنس نوشته.

فرزاد: بگذار ما سؤال­‌های خودمان و شنونده‌­هایی که درباره این مقاله نظر داده­‌اند را بکنیم و ببینیم توی این مقاله­‌ها جوابش را پیدا می­‌کنیم یا نه.

پریسا: فکر خوبی است.

فرزاد: خب، سؤال اول: چرا اصلا باید دعا خواند و مناجات کرد؟

پریسا: اتفاقا این موضوع مقاله­‌ی اول است که دیوید لنگنس آن را نوشته. به نظر لنگنس، شاید صدها جواب برای این سؤال باشد.

فرزاد: اما کدام جواب بهتر است؟

پریسا: جواب خود لنگنس این است که انسان به دلیل بُعد جسمانی­‌اش موجود ضعیفی است: در معرض انواع خطرات، بیماری­‌ها، و مرگ قرار دارد؛ دوره­‌ی زندگی­‌اش نسبتا کوتاه است؛ برای زنده ­ماندن باید هزار جور سختی بکشد؛ آگاهی و دانش محدودی دارد، و عقل و بینشش از حد معینی فراتر نمی­‌رود.

فرزاد: خب، دعا چطور می­‌تواند این محدودیت­‌ها را برطرف یا کم کند؟

پریسا: دعا در واقع تأکیدی است بر بعد روحانی انسان. این بعد از طریق دعا به منبع روحانی عالم، مثلا خدا، متصل می­‌شود و می­‌تواند محدودیت­‌های انسان را کمتر کند.

فرزاد: من که از این جواب قانع نشدم. حداقل توضیحی لازم است تا نشان بدهد چطور تقویت جنبه­‌ی روحانی می­‌تواند کمبود­های ناشی از بعد جسمانی را جبران کند.

پریسا: لنگنس در مورد این موضوع توضیحی نداده.

فرزاد: بسیار خوب. پس برویم سراغ سؤال بعدی. آیا با دعا خواندن انسان بهتری می­‌شویم؟

پریسا: جواب مثبت است. لنگنس تحقیقی را شاهد می‌­آورد از مجله «روانشناسی امروز» نوشتۀ کِلِی راتلج (Clay Routledge)، استاد دانشگاه نورث داکوتا. بر اساس نتایج این تحقیق، دعا برای خود و دیگران باعث می­‌شود تسلط بیشتری بر نفس­­‌مان داشته باشیم؛ آدم­‌های باگذشت­‌تری بشویم؛ اتحاد و اعتماد در جامعه بیشتر شود؛ تأثیرات مضر استرس و فشارهای روحی از بین برود؛ و از همه جالب­تر، آدم­‌های مهربان­‌تری بشویم.

فرزاد: جالب است. اما دلیلش چیست؟ می­شود دلیلی در مقاله پیدا کرد؟

پریسا: نظر شخصی لنگنس شاید برایت جالب باشد. او می­گوید دعا و مناجات در واقع نوعی اقرار و اعتراف آگاهانه به این است که ما قدرت مطلق نداریم؛ زمام امور زندگی در دست ما نیست؛ ما جزئی از زندگی هستیم، در ارتباط و وابستگی به دیگران. به نظر لنگنس، آگاهی از وضعیت وجودی ما در جهان و یادآوری هر روزه آن، ما را فروتن­‌تر، مهربان­‌تر، و به طور کلی انسانی بهتر می­‌کند.

فرزاد: هـــوم؛ خیلی دلیل خوبی به نظرم نمی­‌آید. فهم عجز و ناتوانی ما در جهان، لزوما به انسان را بهتر نمی­‌کند؛ بلکه می­‌تواند او را خشمگین، ناامید، و حتی پرخاشگر بکند.

پریسا: درست است. اما باید توجه کنیم کسی که دعا می­‌کند معمولا آدم باایمانی­ست که مجموعه اعتقادات دیگرش باعث می­‌شود با دعا و مناجات به نتایجی برسد که احتمالا با کسی که آن مجموعه اعتقادات را ندارد تفاوت اساسی دارد.

فرزاد: خب تا اینجا درباره دو موضوع حرف زدیم: یکی چرا باید دعا و مناجات خواند و یکی هم تأثیر دعا و مناجات بر رفتار و نگرش انسان.

پریسا: درست است.

فرزاد: خب سؤال بعدی این است که بهتر است دعا و مناجات را فردی بخوانیم یا جمعی.

پریسا: در مورد این سؤال، دیوید لنگنس تجربه­‌ی خودش و همسرش، ترزا، را نقل می‌­کند. او می­‌گوید که در اوائل ازدواج­شان هر کدام از آنها طبق عادت جداگانه دعا می‌خوانده. اما بعد از مدتی همسرش پیشنهاد می­‌کند که با هم این کار را بکنند.

news letter image

ثبت نام در خبرنامه