مؤمنین به دیانت بهائی از بدو ظهور تا دوران عکّا – بخش ۲
نام طائره عصمت خانم بود. وی به احتمال قوی در سال ۱۲۸۲ هجری قمری (حدود ۱۸۶۵میلادی) در طهران تولّد یافت. مادرش حبیبه خانم دختر میرزا عبدالکریم خان اصفهانی معروف به حکیم سیما بود. حکیم سیما از ادبای عهد و نیز از پزشکان برجستۀ زمان و مدّتی طبیب مخصوص شاهزاده حسام السّلطنه بود. وی در ایّام حیات حضرت باب می‌زیست و به آن حضرت ایمان داشت و پسرش معروف به ابوالبرکات نیز که از ادباء و فضلاء بود به حضرت باب و سپس حضرت بهاءالله مؤمن گشت.
حبیبه خانم مادر طائره بانوئی ادیب وشاعره و متخلّص به زهره بود و در اندرون دربار ناصرالدّین شاه سمت منشی گری داشت. پدر طائره میرزا اسمعیل خان مستوفی آشتیانی نیز از ثروتمندان و نام آوران زمان بود. طائره در خردسالی پدر خویش را از دست بداد و تحت تربیت مادر و حمایت پدربزرگ مادری و دائی خویش قرار گرفت. از همان ایّام کودکی هوش و استعداد خویش را نشان داد. برادرش میرزا فرج‌الله خان سرایدارباشی خانه‌های شهری و ییلاقی سلطنتی بود و حبیبه خانم و طائره و برادرش عیسی خان را در بخشی از یکی از قصرهای دولتی جای داده و برای طائره معلّم خصوصی گرفته بود. هر هنگام ناصرالدّین شاه به قصر مذکور می‌رفت با طائره گفتگو می‌کرد و از شهامت و حاضر جوابی او شگفتی می‌نمود. ایّام خوش مذکور دیری نپائید و فرج‌الله خان برادر طائره نیز در گذشت.
طائره دوازده سال داشت که به اصرار مادرش با مهرعلی خان زنجانی نسقچی باشی ناصرالدّین شاه ازدواج نمود. نسقچی در زمان قاجار عنوان مأمور تنبیه و مجازات یا میرغضب بود و نسقچی باشی رئیس میرغضبان شاهی محسوب می‌گردید.
برای دانلود متن کامل این قسمت کلیک کنید.
