اصول اعتقادی آئین بهائی: تجرّد و بقای روح انسانی

دلیل دیگری که در آثار حضرت عبدالبهاء و از جمله در لوح مبارک خطاب به پروفسور فورل ارائه گردیده است در تألیفات پژوهشگران بهائی به دلیل شعور انسانی معروف است. به استناد بیانات مبارک اگر بگوئیم که روح انسانی جزئی از طبیعت بی‌شعور است ( البته مراد از شعور در این مقام شعور انسانی است) بدین اصل قائل گشته‌ایم که در جزء یعنی روح انسانی کیفیّت و یا خاصیّتی است که در کل نیست. لذا مسلم است که روح انسانی لطیفه‌ای غیرمادّی است و از این روی باقی ابدی است.
دلیل دیگر: نفس فناء دلیل بر وجود بقاء است و چون ما صورت و مثال الهی هستیم و حقّ باقی مطلق است، بقاء مطلق است و مجرّد است، حقیقت آدمی یعنی روح او نیز مجرّد و جاودانه است. به فرمودۀ حضرت عبدالبهاء هیچ انسان حکیم فهیمی می‌تواند یقین کند که این داستان عجیب حیات انسانی به مرگ آدمی پایان می‌یابد و کمالات نامتناهی او به هذیان و لغو و بیهودگی می‌انجامد؟ به فرمودۀ مبارک به عین عبارت‌‌‌:
«چنین نیست، این کارخانۀ پرعظمت به این شوکت محیّر العقول و این کمالات نا متناهی عاقبت منتهی به این هذیان نخواهد گشت. پس البته یک نشئۀ دیگر محقّق است»
(مراد از نشأت دیگر عالم دیگر است)

برای دانلود متن کامل این قسمت کلیک کنید.