در این قسمت قرار است با ایران درودی نقاش مشهور ایرانی بیشتر آشنا بشیم.
تا به حال فکر کردید که چرا ما آدم‌ها فکرهامون با هم فرق داره؟ آرزوهامون متفاوته؟ یکیمون میتونه یک نجار خوب بشه و یکی دیگه آرزوشه که بره فضا؟ داشتم به این فکر می‌کردم که چقدر چیزهای مختلفی وجود داره که افکار ما رو می‌سازه، تو یک سری مسائل شبیه به هم میشیم و گاهی یک دنیا با هم فرق داریم. از چیزای کلی مثل خانواده و جامعه‌ای که توش بزرگ میشیم گرفته تا فیلم‌هایی که می‌بینیم و موزیکی که گوش میدیم، می‌تونند رو ما تاثیر بذارند و مسیرهامون رو تغییر بدند. راستش بعد از فکر کردن‌های زیاد به این نتیجه رسیدم که با این همه داده و اطلاعاتی که خواسته و ناخواسته به ذهن‌هامون دادیم، با این همه چیزهایی که از بدو تولد رو رشد و تربیت و زندگیمون تاثیر گذاشته، چقدر احتیاج داریم تا خودمون رو عمیقا بشناسیم. شاید ما با هم تفاوت‌های زیادی داشته باشیم، ولی یک جورایی هممون به دنبال معنای زندگی می‌گردیم، هممون دلیلی می‌خوایم برای زیستن. یک سری صفات هم هستند که ما هممون بدون شک بهشون احتیاج داریم، مثل عشق، مثل خوشبختی، و دوست داشتن.
ایران دَرّودی نقاش برجسته ایرانی، کارگردان، نویسنده، منتقد هنری و استاد دانشگاه رشته تاریخ هنر هست که تو شهریور ۱۳۱۵ در خانواده‌ای اشرافی در خراسان به دنیا آومد. مادرش قفقازی بود و پدرش اهل خراسان. صحبت‌های خانم درودی رو که راجع به خانوادش می‌شنیدم فهمیدم که در دوران کودکی از سمت خانواده پدری طرد می‌شدند. گاهی می‌شنیدند که از وجود کودکی مثل ایران ناامیدند و برای همین مادرشون رو بابت داشتن همچین دختری سرزنش می‌کردند. ولی خب هیچ کدوم ازون حرف‌ها باعث ناامیدی ایران درودی برای رسیدن به هدفش نشد. بریم و با هم قسمتی از صحبت‌های ایشون در این باره رو بشنویم.
ایران با علاقه‌ای که از کودکی به نقاشی داشت بعد از تموم شدن مدرسه، راهی فرانسه شد و تحصیلاتش رو در دانشکده عالی هنرهای زیبای پاریس به پایان رسوند. ایشون در بروکسل برای شفاف کردن رنگ‌های نقاشی دوره ویترای رو در آکادمی سلطنتی بروکسل گذروند و تاریخ هنر را در مدرسه لوور پاریس فرا گرفت.
ایران درّودی در دهه 40 پس از نمایش آثارش در گالری‌های مختلف، برای آموختن کارگردانی و تولید برنامههای تلویزیونی به نیویورک رفت. تو نیویورک با پرویز مقدّسی که در رشته کارگردانی سینما و تلویزیون تحصیل می‌کرد آشنا شد و ازدواج کرد. چند سال بعد با هم به ایران برگشتند و تو سازمان تازه تاسیس تلویزیون در سمت تهیه کننده و کارگردان برای مدت 6 سال فعالیت کردند. حاصل این فعالیت تهیه و کارگردانی بیش از 80 فیلم مستند تلویزیونی موفق از هنرمندان ایران و جهان بود که سبب شد دانشگاه صنعتی شریف از ایشون دعوت کنه تا به عنوان استاد افتخاری، تو رشته تاریخ و شناسایی هنر تو دانشگاه تدریس کنند.
برگزاری ۶۴ نمایشگاه انفرادی و شرکت در بیش از 250 نمایشگاه گروهی تو کشورهای اروپایی، ایران، مکزیک، ژاپن و آمریکا، انتشار مقالات و نقدهای تحقیقی و هنری در مطبوعات ایران، سخنرانی در مراکز فرهنگی و هنری دنیا، تهیه و کارگردانی بیش از 80 فیلم مستند تلویزیونی از هنرمندان ایران و جهان، نگارش و انتشار کتاب زندگینامه، حاصل بیش از۶٠ سال فعالیت همه جانبه اون در عرصه هنر معاصر ایرانه که تا امروز هم ادامه داره. نقاشی‌های خانم درودی که بیشتر سبک غیر واقع گرایانه دارند بسیار مشهورند و خیلی از هنرمندان جهان از جمله سالوادور دالی توجه زیادی به آثار ایشون داشتند. این هم شاید براتون جالب باشه که نور یکی از اصلی‌ترین عناصر نقاشی‌های خانم درودی هست. تو سال ۱۹۹۹ میلادی ایران درودی مبتلا به سرطان شد. سرطان کلمه پردرد و سنگینیه که شاید خیلی از ما با شنیدنش بترسیم یا یاد خاطرات تلخی بیفتیم. ولی خب این اصلا راجع به ایران درودی صدق نمیکنه.
درسته که ما خانم درودی رو به عنوان یک نقاش و هنرمند ایرانی می‌شناسیم، ولی برای من یکی خیلی از حرف‌هاشون درس زندگی بوده. از خانم درودی یاد گرفتم که انسان اگر بخواد میتونه تا به هر جا که می خواد برسه، یاد گرفتم زیستن و زندگی مهم‌ترین دارایی ما آدم‌ها میتونه باشه و فهمیدم عاشق بودن و عشق ورزیدن میتونه هدف مشترک همه ما باشه در کنار اهداف دیگمون.
