سال‌ها پیش دوستی نقل می‌کرد در کتابی یک داستان واقعی خوانده که تاثیر آن را تا آخر عمر با خود خواهد داشت.
مادری نسبتا مسن از ناحیه پا دچار مشکل جدی شده بود. به طوری که بافت‌های سلولی به مرور داشتند حیات خود را از دست می‌دادند و عمل جراحی تنها در یک صورت می‌توانست موفقیت‌آمیز باشد. پزشک به دختر این خانم گفت که پای مادرش می‌بایست در یک محیط با سلول‌های زنده و سالم قرار بگیرد تا بتواند در مجاورت آن سلول‌ها ذره ذره خودش را احیا کند.
تصمیمی بسیار سخت بود اما دختر جوان از عهده این تصمیم سخت، عاشقانه برآمد و اعلام کرد که حاضر است آن محیط زنده را با بدن خویش در اختیار پای مادرش قرار دهد.
طی یک عمل جراحی سخت و طولانی پای مادر را از مچ در شکم دختر کار گذاشتند و آن‌ها را بعد از عمل، خوابیده بر تخت‌هایی که متناسب با این وضعیت قرار گرفته بودند به اتاقی ایزوله بردند تا فرآیند درمان آغاز شود.
کوچک‌ترین حرکت مادر برابر بود با تحمل دردی طاقت فرسا برای دخترش.
هر بار که مادر با عذاب وجدان از دخترش بابت تحمل این درد شدید عذرخواهی می‌کرد، دختر در جوابش می‌گفت تو همه وجود مرا در شکم خود پرورده و به من حیات داده‌ای مادر. کار من که فقط بخش کوچکی از پای تو را در شکم دارم آن‌قدرها بزرگ نیست.
بعد از سه ماه تحمل شرایطی فراسوی تصور و تحمل، نتیجه دلخواه به دست آمد. پای مادر از قطع شدن رهید و روزگار سرشار از زیبایی و سرور مجددا آغاز شد.
ما همگی پسران و دختران، ما همگی فرزندان مادری به نام ایران هستیم.
مادری زیبا و قدرتمند که همه وجود ما را در خویش پرورده است و امروز برای احیاء دوباره‌اش به وجود یکایک ما نیازمند است. از بین ما خواهران و برادران، تعدادی در دامان مادر و تعدادی در دور دست ها به سر می‌بریم.
اما همه ما این توانایی را داریم تا هر یک بخشی از وجودش را در عمق افکار، عواطف، احساسات، نگرش‌ها و اقدامات خویش قرار دهیم و بگذاریم تا سلول‌های بنیادی تحلیل رفته‌اش در محیطی زنده و سالم دوباره رشد کند و به زندگی برگردد. اما شرط بسیار مهم برای موفقیت این است که آن محیط، خود باید سرشار از سلول‌های زنده و پاک و سالم باشد و نیروی حیات، چنان در هر عصب و در هر شریان، جریان یابد که بتواند بافت‌های از هم گسیخته جان مادر را دوباره پیوند بزند و زندگانی دوباره ببخشد.
به راستی افکار و عواطف و نگرش ما چگونه می‌تواند محیطی مناسب برای رشد دوباره ایران محسوب شود؟ نشانه‌های سلامت سلول‌های بنیادی افکار و عواطف ما فرزندان این مادر دردمند و رنجور چیست؟ آیا ممکن است حفظ ایمان به آینده باشکوه ایران یکی از شاخص‌های مهم محسوب شود؟
بازپخش برنامه سربلندی ایران فرصتی خوب برای ما فراهم آورده است تا با مرور دوباره آن به یاد بیاوریم که چگونه باید به ایران بیندیشیم و از آن مهم‌تر چگونه باید برای رساندن ایران به آن آینده درخشان اقدام کنیم؟ آن روزها و آن آینده آمدنی نه، بلکه خلق کردنی هستند.
رسانه PersianBMS با آرزوی ایفای سهم خویش در سربلندی ایران، شما همراهان را به شنیدن بازپخش برنامه‌ای با همین عنوان دعوت می‌نماید.
نظرات و دیدگاه نویسنده این مطلب مستقل بوده و لزوما دیدگاه رسمی جامعه بهائی را منعکس نمی‌کند.
