مرور مجموعه مقاله «مادی‌گرایی را اشغال کنید» نوشتۀ بارون هارپر.
***
فرزاد: دوستان سلام؛ با یک برنامه‌ی دیگه از مجموعه «آموزه‌های نو»، به اتفاق پریسا، با شما هستیم.
پریسا: سلام من رو هم از استودیوی رادیو پیام دوست در کانادا پذیرا باشید. برای آن دسته از شنونده‌هایی که برای اولین بار برنامه ما رو می‌شنوند، خوبه این توضیح را بدیم که این برنامه هر بار مقاله‌هایی از وبسایت BahaiTeachings.org را معرفی می‌کند.
فرزاد: در برنامۀ امروز مجموعه مقاله‌ای را مرور می‌کنیم تحت عنوان «مادی‌گرایی را اشغال کنید»، که آن را بارون هارپر نوشته.
پریسا: در این مجموعه، بارون هارپر اهمیت یکی از آموزه‌های آیین بهائی، یعنی تعدیل معیشت، را در سه مقاله بررسی می‌کند.
فرزاد: دوستان، لطفا با برنامه امروز ما همراه باشید.
فرزاد: بارون هارپر که مشاور در امور مالیاتی بین‌المللی است از سال 1967 بهائی بوده و در نهادهای بهائی مختلفی در آمریکا، آرژانتین، و پرتغال خدمت کرده است. همچنین از او دو کتاب در زمینه آیین بهائی چاپ و منتشر شده است.
پریسا: خب، همان‌طور که در مقدمه برنامه گفتیم، امروز می‌خواهیم درباره یکی از مجموعه مقاله‌های بارون هارپر، تحت عنوان «مادی‌گرایی را اشغال کنید»، صحبت کنیم. می‌شود قبل از هرچیزی توضیحی درباره عنوان بدی؟
فرزاد: در سپتامبر 2011، هزاران تظاهرکننده در اعتراض به حرص و طمع شرکت‌ها و مؤسسه‌های مالی آمریکا به طرف منطقۀ امور مالی شهر نیویورک واقع در Wall Street راهپیمایی کردند. شعار این جنبش که به «وال استریت را اشغال کنید» معروف شد، این بود: «ما 99درصدیم!» این جنبش الهام‌بخش بسیاری جنبش‌های دیگر در آمریکا و کشورهای دیگر جهان شد. هارپر با استفاده از اسم این جنبش در واقع به ما می‌گه چیزی که باید علیه‌اش اعتراض و تظاهرات کنیم مادی‌گرایی‌ست.
پریسا: بسیار خوب. با این توضیح چطوره بریم سراغ بخش یا مقاله اول از این مجموعه.
فرزاد: هارپر در مقاله اول، توضیح می‌دهد که چطور اقتصاد آمریکا در دهه 60 که در آن طبقه متوسط رفاه نسبی داشتند، در طی یک دهه تبدیل به اقتصادی شد که حتی زنان خانواده برای تأمین معاش مجبور به کار شدند. او اقتصاد دهه 60 آمریکا را این طور توصیف می‌کند: «کالا و خدمات، از جمله شهریه دانشگاه، ارزان بود. در سال 1963، نان‌آور خانواده سالانه 7500 دلار درآمد داشت که از آن ماهی 60 دلار خرج کرایه‌خانه می‌شد، و هفته‌ای 25 دلار صرف خرید خورد و خوراک. هزینه دانشگاه‌های دولتی کمتر از سالی 500 دلار بود – و وام‌های دانشجویی هرگز وارد چنین معادله‌ای نمی‌شد.»
پریسا: خب، چی شد که این رفاه نسبی از بین رفت؟
فرزاد: اگر بخواهیم جواب هارپر را در یک کلمه خلاصه کنیم باید بگیم: مادی‌گرایی؛ یعنی توجه و تأکید بیش از حد بر آسایش و رفاه ظاهری که معمولا از طریق مصرف‌گرایی نمود پیدا می‌کند. هارپر می‌گوید:«خیلی از آمریکایی‌ها از جمله خود او فکر می‌کردند که مصرف‌گرایی میان‌بری است برای رسیدن به موقعیت اجتماعی، خوشبختی، و امنیت. اما موج مصرف‌گرایی باعث بالا رفتن قیمت‌ها و فربه شدن اقتصادی معدودی از شرکت‌ها و سازمان‌های اقتصادی، و در عوض، پایین آمدن سطح رفاه طبقه متوسط شد. به عبارت دیگر توجه و تأکید بیش از حد بر مادی‌گرایی و رفاه و آسایش ظاهری باعث شد تعادلی که در تقسیم ثروت و رفاه وجود داشت از بین برود. در نتیجه، در دهه هفتاد اوضاع اقتصادی این طور شد: «هزینه‌های زندگی از میزان درآمد بسیاری از خانواده‌های طبقۀ متوسط بیشتر بالا رفت. قیمت خانه‌ای سه‌خوابه که در سال 1963 هجده هزار دلار بود، ظرف 15 سال 330 درصد بالا رفت. در اواخر دهۀ هفتاد، تعداد زنانی که وارد بازار کار می‌شدند روز به روز بیشتر شد، زنانی که به دنبال شغل و درآمدی بودند تا خانواده‌شان بتواند از پس هزینه‌های معمول زندگی برآید.»
پریسا: اما مادی‌گرایی یا آسایش و رفاه ظاهری را نمی‌شود که کاملا رد کرد؟!
فرزاد: هارپر هم چنین نظری ندارد. او معتقده: «کمتر کسی است که فوائد پیشرفت مادی را انکار کند. در مقایسه با 150 سال پیش، پیشرفت‌هایی که در حمل و نقل، فناوری، ارتباطات، و آموزش به وجود آمده، زندگی ما را بسیار آسان‌تر کرده است. بر اساس آموزه‌های بهائی، باید همه مردم، و نه فقط تعداد معدودی، از این تمدن غنی بهره‌مند شوند.
…
