Program Picture

آموزه‌های نو - فصل ۴

قسمت ۱۵
۳۱ خرداد ۱۳۹۷

مرور مقاله‌های «خطر برچسب زدن به دیگران» نوشته‌ی لیلی میلر مورو، و «در محل کار بردبار،‌ مهربان و ثابت‌عقیده باشید»، نوشته‌ی دریک استون.

پریسا: دوستان عزیز، همراهان همیشگی «آموزه‌های نو»، سلام ما رو پذیرا باشید.
فرزاد:‌ امروز هم با معرفی دو مقاله‌ی دیگه از وبسایت بهائی تیچینگز با شما همراهیم.
پریسا: مقاله‌ی اول با عنوان «خطر برچسب زدن به دیگران» نوشته‌ی لیلی میلر مونرو؛
فرزاد:‌ و مقاله‌ی دوم با عنوان «در محل کار بردبار،‌ مهربان و ثابت‌عقیده باشید»، نوشته‌ی دریک استون.
پریسا:‌ دوستان، لطفا ما را با برنامه‌ی امروز «آموزه‌های نو» همراهی کنید.
فرزاد:‌ خب، دوستان. همان‌طور که اول برنامه اشاره کردیم، مقاله‌ی اول امروز، یعنی «خطر برچسب زدن به دیگران» رو لیلی میلر مونرو نوشته.
پریسا: لیلی میلر مونرو، با الهام از آیین بهائی نهادی غیردولتی و غیرانتفاعی را تأسیس کرده به نام «مرکز عدالت طاهره» که کارش ارائه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی رایگان خدمات حقوقی به زنان و دخترانی است که نیاز به حمایت قانونی و قضایی دارند. خدمات «مرکز عدالت طاهره» به‌کارهای اداری در دادگاه و اعاده‌ی حقوق زنان نیازمند خلاصه نمی‌شود بلکه برای تصحیح قانون و در صورت لزوم پایه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذاری سیاست‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها یا قوانین جدید هم تلاش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.
فرزاد‌: بیا این دفعه صاف بریم سر اصل مطلب. چرا گاهی آدم‌ها به‌هم برچسب می‌زنند؟
پریسا:‌ خب،ادویه‌جات توی کابینت را در نظر بگیر. ‌ وقتی روی قوطیِ همشون برچسب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زنیم چقدر راحت و آسون‌تر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شه چیزی رو که لازم داری پیدا کنی؟ آدم کمتر دچار سردرگمی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شه. مخصوصاً وقتی داری آشپزی می‌کنی و می‌خوای سریع یکی از آن ادویه‌جات یا سبزی‌های خشک را به‌غذا اضافه کنی.
فرزاد: پس برچسب زدن باعث آرامش خاطر می‌شود.
پریسا: خوب از یه‌جهت بله. در شرایطی که بی‌نظمی و هرج و مرج حکمفرماست،‌ وقتی ذهنمون بتونه چیزها رو دسته‌بندی کنه و بهشون برچسب بزنه،‌ احساس آرامش و اعتماد می‌کنیم. مونرو می‌گوید ما در دوره‌ای زندگی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنیم که همه‌مون یک جورایی نسبت به وقایع اطرافمون گیجیم. وقتی ذهنمون و دنیای اطرافمون انقدر مغشوشه،‌ این برچسب‌زنی کمک‌مون می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنه که احساس بهتری بکنیم. مثلا از این طریق عده‌ای رو به بقیه معرفی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنیم و این کار رو آسون می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنه چون دیگه لازم نیست زحمت فکر کردن به خودمون بدیم.
فرزاد: این کار در مورد ادویه‌جات یا داروها مفیده اما در مورد آدم‌ها به نظر نمی‌آید که این‌طور باشد.
پریسا:‌ درسته. اشکالات یا به قول مونرو، خطرات، برچسب‌زنی به آدم‌ها زیاده. اولا اینکه خیلی ساده‌انگارانه و غیرمنصفانه است و بیشتر با نیت ایجاد جو منفی برای عده‌ای به کار می‌ره.
فرزاد: یعنی ما معمولاً خودمون رو جزو اون عده یا دسته نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دونیم و این یعنی فکر می‌کنیم که از اون‌ها بهتر یا برتریم.
پریسا: فقط فکر یا توهم نیست. بعضی وقت‌ها واقعا باورمون می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شه و همین باعث می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شه چنددستگی در جامعه درست بشه و وحدت و اتحاد از بین بره.
فرزاد: و چند دستگی و تفرقه درست خلاف آن هدفی است که آموزه‌های بهائی به دنبالش هستند.
پریسا: درسته. بر اساس آموزه‌های بهائی انسان‌ها موجودهای روحانی پیچیده‌ای هستند که در کنار خصوصیات منفی، قطعاً ‌خصوصیات مثبت زیادی هم دارند. در ضمن انسان مدام در حال رشد و تغییره. بنابراین برچسب زدن نتیجه‌ی نادیده گرفتن این ویژگی‌ها در انسان است.

فرزاد: در حقیقت، انسان‌ها همگی در مسیر رشد و تعالی همسفرند و بهتره در این مسیر به همدیگه کمک کنند. وقتی به‌هم برچسب می‌زنیم همدیگر رو وارد جعبه‌هایی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنیم که امکان رشد و شکوفایی رو از ما سلب می‌کند.
پریسا: به نکته خوبی اشاره کردی. من فکر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنم این برچسب‌زنی انقدر که روی کسی که به دیگران برچسب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌زنه تأثیر منفی می‌گذاره،‌ روی فرد مقابل تاثیر منفی نداره. اون فرد مسیر رشد و تعالی خودش رو طی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنه چه ما همسفرش باشیم چه نباشیم. اما این خود ما هستیم که داریم خودمون رو از رشد روحانی‌ای که همگی با هم درش همراهیم محروم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنیم.

 

news letter image

ثبت نام در خبرنامه