قسمت ۱۱

مرور مقاله‌های «عشق فضیلتی روحانی نه احساسی زودگذر»، نوشته‌ی شایان صابری و «ازدواج بهائی و رضایت پدر و مادرها»، نوشته‌ی ساناز خسروی.

***

پریسا: دوستان و همراهان «آموزه‌های نو»! امروز هم قسمت دیگه‌ای از این مجموعه رو به اتفاق فرزاد تقدیمتون می‌کنیم.
فرزاد: ‌این هفته هم با دو مقاله‌ی دیگه از وب‌سایت بهائی تیچینگز در خدمتتون هستیم.
پریسا: ‌هردوی این مقاله‌ها به موضوع ازدواج مربوط می‌شن.
فرزاد: مقاله‌ی اول با عنوان: «عشق فضیلتی روحانی نه احساسی زودگذر»، نوشته‌ی شایان صابری؛
پریسا: و مقاله‌ی دوم با عنوان «ازدواج بهائی و رضایت پدرومادرها»، نوشته‌ی ساناز خسروی.
فرزاد: اگر مجرد یا متاهلین، دم‌بختین یا فرزندِ دم‌بخت دارین، ازتوت دعوت می‌کنیم که این برنامه را بشنوید.
پریسا: همونطور که اول برنامه گفتیم مقاله‌ی اول امروز رو شایان صابری نوشته با موضوع‌: «عشق فضیلتی روحانی نه احساسی زودگذر».
فرزاد: خوب، بد نیست قبل از اینکه وارد این بحث شیرین بشویم نویسنده را معرفی کنیم.
پریسا: شایان صابری دانشجوی مهندسی شیمی هست در دانشگاه Queensland. او به نوشتن علاقه زیادی داره و اون رو مدیون هزاران کتابی هست که پدر و مادرش از کودکی در اختیارش گذاشتن که بخونه.
فرزاد: ظاهرا نویسنده‌ی مقاله قصد داره قضیه رو پیچیده‌تر از اون چیزی که هست جلوه بده.
پریسا: راستش من هم اولش همین فکر رو می‌کردم،‌ اما وقتی مقاله رو تا انتها خوندم نظرم عوض شد.
فرزاد: ‌خوب برای ما و شنونده‌ها هم از یافته‌هات بگو تا ما هم بیشتر متوجه منظور نویسنده‌ی مقاله بشیم.
پریسا: خوب شایان صابری مقالش رو با این مطلب شروع می‌کنه که دوستانش همه در سنی هستن که دارن خودشون رو برای ازدواج آماده می‌کنن. اما نکته‌ای که شایان رو آزار می‌ده اینه که شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های جمعی جلوه‌هایی از مفهوم عشق رو پُر‌رنگ می‌کنن که کمکی به شناخت درست و دقیق طرف مقابل نمی‌کنه.
فرزاد: می‌تونی مثالی بزنی؟
پریسا: بذار مثال خود شایان رو برات بزنم. اون می‌گه خیلی از دختران و پسران جوان نسبت به‌هم احساس کشش عمیقی می‌کنن که بیشتر مواقع این احساس کشش با عشق اشتباه گرفته می‌شه و همین اشتباه بیشتر وقت‌ها به یک ازدواج نا‌موفق منجر می‌شه.
فرزاد: پس اگر تا اینجا رو درست متوجه شده‌ باشم، نگرانی شایان از اینه که مبادا این احساس کشش عمیق نسبت به فرد مقابل انقدر کورمون کنه که نتونیم واقعیت‌ها رو ببینیم و خصوصیات طرف مقابل رو درست بشناسیم و همین باعث بشه که تصمیمی بر اساس یافته‌های اشتباهمون بگیریم.
پریسا: دقیقا،‌ درست متوجه شدی.
فرزاد: خوب حالا که صورت مسئله رو فهمیدیم،‌ نویسنده چه راه حلی رو پیش رومون می‌ذاره؟
پریسا: خوب همه‌ی ما تجربه کردیم که احساسات معمولاً خیلی زودگذرن. یک لحظه ناراحتیم و لحظه‌ی دیگه خوشحال. خوب اگر بخواهیم به‌ عشق هم به‌عنوان یه احساس نگاه کنیم نه فضیلت که اون هم می‌تونه خیلی زودگذر باشه، درسته؟
فرزاد: زود می‌یاد و به‌همون سرعت هم بارش رو می‌بنده و می‌ره. پس در حقیقت شایان می‌خواد بگه که باید بتونیم بین کشش عمیقی که بین ما و یک نفر دیگه ایجاد می‌شه با عشق تفاوت قائل بشیم. درسته؟
پریسا: بله. در حقیقت باید بتونیم این قدرت تشخیص رو در خودمون تقویت کنیم که بتونیم به‌سرعت تشخیص بدیم که این احساسی که داریم از روی عشق پایدار هست یا یک کششی که احیانا زودگذر هم خواهد بود.
فرزاد: قبول دارم که شایان به نکته‌ی مهمی اشاره می‌کنه. اما می‌دونی این حرف‌ها برای افرادی که تجربه‌ی بیشتری دارند ممکنه قابل فهم‌تر باشه اما برای افراد جوون با تجربه‌ی کم، به‌دست آوردن این قدرت تشخیص به‌این آسونی‌ها هم نیست.
پریسا: قبول دارم اما می‌دونی شایان می‌گه وقتی به‌عشق به‌عنوان یک فضیلت نگاه کنی دیگه، ‌عشق محدود به فرد خاصی نمی‌شه. می‌تونی به‌هر کسی که باهاش به‌نوعی در ارتباطی عشق بورزی و در ازدواج نوع بیان عشق عوض می‌شه. و البته نکته‌ی مهم‌تر اینه که دیگه عبارت I love you یا من دوستت دارم، عاشقتم،‌ رابطه رو از مرحله‌‌ی ارتباط ساده به مرحله‌ی بعدی و عمیق‌تر نمی‌بره. چون در واقع ما با پرورش فضیلت عشق،‌ داریم به همه عشق می‌ورزیم و این عشق ورزیدن مختص یه فرد خاصی نیست. فقط جلوه‌ها و ظهور و بروزات عشقمون بسته به‌نوع رابطمون متفاوت خواهد بود.
فرزاد: فکر می‌کنم قضیه کمی روشن‌تر شده. در حقیقت اگر بتونیم توانایی تشخیص بین شیفتگی مفرط و عشق رو در خودمون پرورش بدیم،‌ در یافتن شریک آینده‌ی زنگیمون موفق‌تر خواهیم بود.
…