ماه آگاهی درباره اوتیسم

بررسی مقاله‌های ماه آگاهی از اوتیسم نوشته‌ ربکا شری اشراقی و درس‌های روحانی در بازیگری نوشته مکینا ریورز.

***

پریسا: شنوندگان عزیز، سلام. من پریسا هستم و به همراه همکارم فرزاد با یک قسمت دیگه از برنامه آموزه‌های نو در خدمت شما.

فرزاد: دوستان، درود. امیدوارم خوب و سلامت باشید. این هفته هم با خلاصه دو مقاله در خدمت شماییم. مقاله اول با عنوان ماه آگاهی از اوتیسم نوشته‌ی ربکا شری اشراقی؛

پریسا: و مقاله دوم درس‌های روحانی در بازیگری نوشته مکینا ریورز.

فرزاد: دوستان امیدوارم که ده دقیقه آینده را با ما همراه باشید.

پریسا: ربکا شری اشراقی با همسر و دو فرزندش در فلوریدا زندگی می‌‌‌‌‌‌کنه. او در رشته داروهای طبیعی دکترا داره و در حال حاضر در دانشگاه کوانتوم به عنوان مدیر مطالعات تحصیلات تکمیلی و استاد کار می‌کند.

فرزاد: همانطور که می‌دونید ماه آوریل ماه آگاهی از اوتیسم هست. اما از شما چه پنهون همیشه فرصتی هست برای اینکه درباره اوتیسم یا هر چیز دیگه‌ای آگاهی بیشتری پیدا کنیم. ما هم تصمیم گرفتیم برای قسمت اول برنامه سراغ مقاله ربکا شری اشراقی با عنوان ماه آگاهی از اوتیسم بریم.

پریسا: شری مقاله‌اش رو با این مطلب شروع می‌کنه که خیلی وقت‌ها ماه آوریل که می‌شه از این ور و اونور می‌شنوه که می‌گن بیایید این ماه رو که اختصاص داره به اوتیسم جشن بگیریم. اما شری فکر نمی‌کنه پدر و مادرهایی که بچه‌هایی در طیف اوتیسم دارن چنین چیزی رو بخوان.

فرزاد: از نظر شری شاید عنوان بیایید آگاهیمون رو درباره اوتیسم بالا ببریم بهتر باشه. بر اساس گزارش مراکز کنترل بیماری تشخیص اوتیسم، تعداد کسانی که در طیف اوتیسم تشخیص داده می‌شن به میزان قابل توجهی بالا رفته. در حال حاضر در آمریکا از هر 44 کودک یکی در طیف اوتیسم هست. در حالی که در سال 1970 از هر ده هزار و در سال 2008 از هر 88 کودک یکی.

پریسا: برای مدت طولانی خیلی‌ها  بر این باور بودند که افزایش اوتیسم به خاطر “تشخیص بهتر” است، که البته درست است – اما به جز آن، حالا می‌دانیم که افزایش شدید تعداد اوتیسم به عوامل ژنتیکی همراه با محرک‌های محیطی هم مربوط می‌شه.

فرزاد: از نظر شری در حال حاضر آگاهی پیدا کردن از اوتیسم یعنی کسب آگاهی و دانش درباره اوتیسم از یک طرف، و پذیرش افراد روی طیف اوتیسم از سوی جامعه از طرف دیگه. باید سعی کنیم از انگ زدن به افراد روی طیف اوتیسم و قضاوت درباره‌ی والدین آنها دست برداریم.

پریسا: خیلی‌ها که از اوتیسم آگاهی ندارند فکر می‌کنند دلیل رفتار کودکان روی طیف اوتیسم اینه که پدر و مادرشان اونها رو خوب تربیت نکردن!

فرزاد: درسته. این حرف‌ها باعث انزوای اجتماعی کودک و اعضای خانواده آنها می‌شود. پذیرش افراد، به ویژه کودکان روی طیف اوتیسم، در جامعه‌ای که تعیین می‌کند چه چیزی از نظر اجتماعی قابل قبول است و چه چیزی غیرقابل قبول است، خیلی چالش برانگیزه.

پریسا: با این همه شدنیه!

فرزاد: شدنیه اگر یادمان بماند که برای اتحاد باید در همه رفتار و افکارمان به همه عشق بورزیم.

پریسا: این حرف شری من رو به یاد این آموزه آیین بهائی می‌اندازه: وحدت در کثرت. همیشه با خودم فکر می‌کنم چرا فقط  کودکان روی طیف باید به مدرسه‌های مخصوص برن و آموزش‌های مخصوص ببینند و مهارت‌های اجتماعی یاد بگیرن. بهتر نبود این این آموزش دو طرفه باشه و اطرافیان هم مهارت‌های لازم برای ارتباط برقرار کردن با این کودکان رو یاد بگیرن؟

فرزاد: درست می‌گی، منم باهات موافقم. پسر من دوستانی داره که خواهر یا برادرشون روی طیف اوتیسم هستن و معمولا تو جمع‌های پسرم و دوستاش نیستن. شاید چون پدر و مادر فکر می‌کنن جمع رو بهم می‌زنن یا ممکنه رفتاری نشون بدن که مناسب جمع نباشه. اما من فکر می‌کنم اتفاقا باید اونها هم تو جمع‌ها شرکت کنن و بقیه ما مهارت‌های اجتماعی نشست و برخورد با افراد متفاوت رو یاد بگیریم.

پریسا: من هم باهات موافقم. اما می‌دونی بعضی وقت‌ها پدر و مادرها انقدر از نگاه‌ها و قضاوت‌های دیگران خسته هستن که فکر می‌کنن اگر فرزندشون رو نیارن راحت تر خواهند بود.

فرزاد: بله، و خیلی وقت‌ها از بقیه رفتاری سر می‌زنه که پدر و مادرها رو ناراحت می‌کنه یا بچه‌هاشون رو اذیت می‌کنه و اصلا ترجیح می‌دن روابط اجتماعیشون رو کم یا محدود به افراد خاصی کنن.

…