پنجره زنانه

تهران، شهری که تنها در آن صدای مردان شنیده می‌شود. شهری که حتی زنانش صدای خودشان را نادیده می‌گیرند. زنانی که هر روز در برابر چشمانم بودند اما هیچ‌گاه صدا‎یشان را نشنیدم. زنانی که اگر پنجره‌ای به دنیایشان باز کردم و درد و رنج آن‌ها را دیدم تنها گفتم: “ببخشید که دردهای شما را نمی‌فهمم، ببخشید که حرف‌های شما را نمی‌فهمم.”