در ایّامی که حضرت محمّد در اوج ثروت و سعادت زیست می‌فرمودند هر سال یک ماه برای تفکّر و تأمّل روحانی به تپّه‌های اطراف مکّه رفته به عبادت می‌پرداختند. در اوقاتی که چهل سال و به قولی چهل و سه سال از عمر آن حضرت گذشته بود برای عبادت سالیانه به غار حِراء تشریف بردند. در آن غار و در همان ایّام بود که نخستین بار آیات الهی بر قلب مقدّس آن حضرت نازل گردید. در قرآن شریف تشبیه زیبائی در خصوص مَلَک یعنی فرشتهٔ حامل وحی روح‌الامین که جِبریل یا جَبریل، جِبرئیل یا جَبرئیل باشد گردیده است. حالات عجیبی در حضرت محمّد پدید گشته است که همه مبیّن مقام مظهریّت یعنی رسالت یا نبوّت حضرتشان بوده است. امّا هم وجود جبرئیل و هم آن حالات رمزی است، نمادی است از کیفیّت حقیقی ارتباط با حضرت الوهیّت. نزول وحی بر قلب مظاهر الهیّه یعنی پیامبران آسمانی کیفیّتی است که به بیان نمی‌آید. هر توصیفی در آن ساحت نارسا است.
برای دانلود متن کامل این قسمت کلیک کنید.
