به استناد آثار مقدّس بهائی حیات روح از هنگام انعقاد نطقۀ انسانی که مرحلۀ لقاح خوانده می‌شود آغاز می‌گردد. به ارادۀ الهی این جریان، این فعل انسانی، به حقیقت تدارک ترکیب اجزاء مختلفه، سبب جذب انوار روح می‌گردد. به استناد آثار بهائی به ویژه بیانات حضرت عبدالبهاء در کتاب مفاوضات بر اثر جمع و ترکیب عناصر جهان هستی به نظم طبیعی در نطفۀ انسانی، این نطفه جاذب انوار روح می‌گردد (انوار روح را جذب می‌کند). روح با جمیع کمالات در آن جلوه می‌نماید. روح تعلق به جسد می‌یابد. مانند انعکاس نور چراغ در آئینه. روح انسانی به فرمودۀ حضرت عبدالبهاء از جمله در کتاب مفاوضات از حقّ صادر گشته است. صدور از حقّ بدین معنی است که چون روح از حقّ به آدمی اعطاء گردد نقصانی در وجود حقّ پدید نشود. از حقّ خیر محض صادر می‌شود و روح انسانی مظهر خیر محض است. به فرمودۀ حضرت عبدالبهاء اگر چه حیات روح را بدایت است ولیکن نهایت نیست، آغاز دارد ولی پایان ندارد، دائماً در تکامل است و بشرحی که خواهد آمد روح انسانی چون وجود خود انسان تا ابد در تکامل سرمد است، همانگونه که وجود انسان در کیهان، در جهان هستی دائماً در تکامل است روح او نیز در تکامل است، جسم در عالم خاک و روح در عالم پاک.
برای دانلود متن کامل این قسمت کلیک کنید.
