قسمت ۱۴
مرور مقالۀ «ترجیح می‌دهید به خاک سپرده شوید یا سوزانده شوید؟»، نوشتۀ دی‌اَن لارو؛ و گفتگوی کریستوفر باک با فؤاد صدیق تحت عنوان «آموزه‌های نو درباره فضیلت صبر».
***
فرزاد: دوستان سلام؛ با برنامه‌ی دیگه‌ای از مجموعه «آموزه‌های نو»، به اتفاق پریسا، با شما هستیم.
پریسا: من هم از استودیوی رادیو پیام دوست در کانادا به شما خوش‌آمد می‌گویم.
فرزاد: در برنامه‌ی امروز دو مقاله‌ی دیگر از وب‌سایت BahaiTeachings.org را با شما مرور می‌کنیم.
پریسا: خبر خوب اینکه، مقاله‌های وب‌سایت بهائی تیچینگز روز به روز متنوع‌تر می‌شن و موضوع‌هاشون جهت‌های متنوعی می‌گیرن. به تازگی بعضی از مقاله‌ها به صورت مصاحبه چاپ می‌شن. یکی از مقاله‌هایی که امروز خلاصش رو براتون می‌گیم، یکی از همین مصاحبه‌هاست.
فرزاد: مقاله اول این برنامه رو دی‌اَن لارو نوشته که بنیان‌گذار موسسه سلامت مریدینه (Meridian). کار این بنیاد توسعه برنامه‌های آموزشی و تربیتی برای کودکان و نوجوانانه. این موسسه با موسسه‌های دیگه‌ای از جمله برنامه سلامتِ سازمان ملل، و دپارتمان اطلاعات عمومی سازمان ملل همکاری کرده.
پریسا: و مقاله دوم مصاحبه‌ای هست با فواد صدیق که کتابی نوشته برگرفته از لوح صبر حضرت بهاءالله.
فرزاد: با ما همراه باشید.
پریسا: فرزاد، اول برنامه گفتیم موضوع مقاله‌های وب سایت بهائی تیچینگز متنوع‌تر شدن؛ حالا می‌خوام ازت یک سؤال متنوع بکنم.
فرزاد: بفرمایید.
پریسا: تو ترجیح می‌دی، وقتی که مردی، توی خاک دفنت کنن یا جسدت رو بسوزونند؟
فرزاد: نشد دیگه، این تنوع و جهت‌های جدید یکم بوی خطر می‌دن. ظاهرا سرنوشتم از قبل نوشته شده.
پریسا: نگران نباش، فقط عنوان مقاله رو خواندم!
فرزاد: خدا به داد خود مقاله برس. حتما از جزییات میگه تا بتونم گزینه مورد نظر رو انتخاب کنم.
پریسا: خوب از شوخی بگذریم. نویسنده مقاله مطلبش رو با این جمله شروع می‌کنه. شما ترجیح می‌دین دفن بشین یا سوزانده. او میگه این سؤال رو از چند دوستش که یکی از اعضای فامیلشون رو به طور ناگهانی از دست دادن پرسیده.
فرزاد: ولی خودمونیم نویسنده مقاله هم جوری که مطلبش رو شروع کرده، کمی خواننده رو در شرایط ناخوشایند قرار می‌ده.
پریسا: قبول دارم. اما دیگه بهتره شوخی رو بذاریم کنار و به کارمون برسیم.
فرزاد: بفرمایید، من آماده ام. اما ازم سؤالی کردی، پس فرصت بده نظرم رو بگم!
پریسا: حتما
فرزاد: خوب اول اینکه فکر می‌کنم انتخاب بین این دو مورد بستگی به چشم انداز معنوی هر فرد داره. ولی خوب فکر می‌کنم دلیل اینکه بعضی‌ها انتخاب می‌کنم جسد رو بسوزونند و خاکسترش رو یا نگه دارن یا مثلا به آب دریا بریزن، اینه که این امکان براشون فراهم می‌شه تا بتونن مراسم یادبودِ عزیز از دست رفتشون رو در هر جایی که براشون معنا داره یا هر جایی که همه با هم خاطره‌های به یاد ماندنی دارن برگزار کنند. در ضمن، از لحاظ مالی هم مراسم کفن و دفن هزینه داره و هر جا که متوفی دفن بشه برای دیدنش باید به همون جای همیشگی رفت و این ممکنه در هر زمانی و به دلایل مختلف برای اطرافیان ممکن نباشه.
پریسا: به موارد مهمی اشاره کردی که توی این مقاله هم اومده بود. اما نکته اصلی که بیشتر مواقع و در این لحظات حساس تصمیم گیری ممکنه یادمون بره اینه که مراسم کفن و دفن به وجود جسمانی عزیز از دست رفته مربوط می‌شه و جنبه روحانی و سفر روح از جسد خاکیش هم مهمه.
فرزاد: دقیقا، همونطور که می‌دونی آیین بهائی به وجه روحانی سفر روح از جسد خاکی اهمیت زیادی می‌ده. بد نیست به این نکته هم اشاره کنیم که در آیین بهائی جسد را نمی‌سوزانند و به خاک می‌سپرند.
پریسا: دقیقا. اما سؤالی که ممکنه برای خیلی از شنونده‌ها پیش بیاد اینه که چرا در آیین بهائی انتخاب این موضوع به افراد واگذار نشده و روی مراسم خاکسپاری تأکید شده؟
فرزاد: بهائیان معتقدند که هم روح انسان و هم جسمش، هردو به تدریج در طول زمان رشد و تکامل پیدا می‌کنند، درست مثل جنین که در رحم مادر از نظر جسمی و ذهنی رشد می‌کند. به همین ترتیب، آموزه‌های بهائی می‌گوید، جسم باید به صورت طبیعی و ارگانیک و در طول دوره‌ای از زمان، جنبۀ زمینی وجود را ترک کند. بنابراین این ترک کردن به صورت ناگهانی و با سوزاندن نباید باشد.
فرزاد: دوستان، قبل از اینکه به سراغ مقاله‌ی دوم امروز برویم، می‌خواهیم یک بار دیگر خواهش کنیم که به فیسبوک و تلگرام سرویس رسانه‌ای فارسی بهائی سر بزنید و درباره‌ی مقاله‌ها نظر بدهید.
…
